نقش والدگري نامطلوب در خودشيفتگي فرزندان با نگرشي به آموزه‌هاي اسلامي (با تأكيد بر شاخص محبت و كنترل)

خودشيفتگي آسيب‌شناختي نوعي اختلال شخصيت است كه شخص مبتلا به آن با ويژگي‌هاي خودبزرگ‌بيني، فقدان همدلي، احساس استحقاق، عزت‌نفس شكننده، نياز به تحسين و تأييد، بهره كشي از ديگران و... شناخته مي‌شود. در مطالعات روان‌شناختي، يكي از اسباب بروز اين اختلال، والدگري نامطلوب والدين و سبك‌ فرزندپروري نادرست آنان معرفي شده است. با توجه به نگاه ويژه اسلام به نقش والدين در تربيت فرزندان و شكل‌گيري شخصيت متعادل و مثبت آن‌ها، پژوهش حاضر به بررسي تطبيقي اثرگذاري سبك تربيتي والدين در شكل‌گيري خودشيفتگي فرزندان از نگاه روان‌شناسي و مباني قرآني و حديثي مي‌پردازد و در سايه اين دو نوع نگرش، با روش تحليل محتواي كيفي در پي پاسخ به اين سؤال است كه والدگري نامطلوب چگونه به خودشيفتگي فرزندان منجر مي‌شود؟ يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه بين نحوه والدگري و فرزندپروري والدين و شخصيت فرزندان آن‌ها كنشي متقابل برقرار است؛ لذا در دل اختلال خودشيفتگي، خلأ ايفاي نقش والدگري مطلوب به‌عنوان يك انرژي ارزشمند، ديده مي‌شود. اين خلأ به‌خصوص در دو شاخص محبت و كنترل (مراقبت)، به دليل گرفتار شدن در دام افراط‌وتفريط، بيشتر به چشم آمده و در خودشيفتگي فرزندان به ميزان زيادي تأثيرگذار است.