مقايسه اثربخشي درمان شفقت خود، شفقت خود مبتني بر آموزه‌هاي توحيدي و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر شادكامي و كيفيت زندگي زنان افسرده متاهل

هدف: پژوهش حاضر با هدف مقايسه اثربخشي سه رويكرد درمان شفقت خود، شفقت مبتني بر آموزه‌هاي ديني و درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر كاهش افسردگي زنان متاهل صورت گرفت. روش: پژوهش حاضر با روش شبه‌آزمايشي از نوع پيش‌آزمون و پس‌آزمون با استفاده از سه گروه آزمايشي و يك گروه كنترل انجام شد. جامعه‌آماري پژوهش كليه‌ زنان مراجعه‌كننده به مراكز مشاوره شهر يزد در سال 1399 بودند كه براي آن‌ها تشخيص افسردگي داده‌شده بود. تعداد افراد نمونه 40 نفر بودند كه به‌روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب و به صورت تصادفي در سه گروه آزمايشي و يك گروه گواه جايگزين شدند. به‌منظور سنجش شادكامي و كيفيت‌زندگي افراد نمونه از مقياس رضايت از زندگي دينر و همكاران (1985) و مقياس شادكامي آكسفورد آرگايل و لو (1989) استفاده شد. به منظور تحليل داده‌هاي پژوهش از روش تحليل‌كوواريانس استفاده شد. يافته‌ها: تحليل يافته‌هاي پژوهش نشان داد كه هر سه روش درماني بر بهبود شادكامي (F=33.25 و اندازه اثر، 0.792) و كيفيت زندگي (89.38= F و اندازه اثر، 0.911) زنان اثربخش بوده‌اند (P 0/01). همچنين نتايج مقايسه زوجي گروه‌ها نشان داد كه درمان‌هاي به كار رفته در افزايش شادكامي تفاوت معنادار با يكديگر نداشتند اما درمان شفقت مبتني برآموزه‌هاي مذهبي نسبت به دو درمان ديگر اثربخشي بيشتري بر بهبود كيفيت زندگي زنان داشت (P 0/01) نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه هر سه روش در افزايش شادكامي و بهبود كيفيت زندگي زنان متاهل افسرده تأثير دارند همچنين بررسي تفاوت گروه‌ها مشخص شد كرد كه اثربخشي روش‌هاي درماني در بهبود كيفيت زندگي بيشتر است.