اثر تحريك جريان مستقيم فراجمجمه‌اي بر تعادل پويا پس از فعاليت استقامتي وامانده‌ساز در شرايط هايپوكسي نورموباريك

اهداف: تعادل يك فاكتور كليدي در اجراي مطلوب عملكرد ورزشي و پيشگيري از بروز آسيب هاي ورزشي است. هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر تحريك جريان مستقيم فراجمجمه اي بر تعادل پويا پس از اجراي يك وهله فعاليت استقامتي وامانده ساز در شرايط هايپوكسي نورموباريك بود.روش مطالعه: 14 مرد تمرين كرده استقامتي در اين پژوهش شركت نمودند. در سه جلسه مجزا، آزمودني ها پس از حضور در آزمايشگاه و اندازه گيري تعادل پويا، به مدت 30 دقيقه در معرض شرايط هايپوكسي قرار گرفته و در ادامه به مدت 20 دقيقه يكي از سه نوع تحريك مغزي شامل 1) تحريك آنودال ناحيه M1، 2) تحريك آنودال ناحيه DLPFC، و 3) تحريك شم را در شرايط هايپوكسي دريافت نمودند. سپس آزمودني ها يك وهله فعاليت وامانده ساز را با شدت 60 درصد توان خروجي بيشينه در شرايط هايپوكسي روي دوچرخه كارسنج انجام دادند. بلافاصله پس از رسيدن به واماندگي تعادل پوياي هر دو پا مجدداً مورد اندازه گيري قرار گرفت. به منظور تجزيه و تحليل داده ها از روش آماري آنواي دوراهه با اندازه گيري هاي تكراري استفاده شد.يافته ها: نتايج پژوهش حاضر نشان داد كه پس از رسيدن به واماندگي در شرايط هايپوكسي، تعادل پوياي پاي راست در شرايط تحريك DLPFC به شكل معني داري بيشتر از شرايط تحريك شم بود (0.042 = p). همچنين، تعادل پوياي پاي چپ نيز پس از رسيدن به واماندگي در شرايط هايپوكسي در حالت تحريك DLPFC به شكل معني داري بيشتر از شرايط تحريك شم بود (0.042 = p). بين ساير شرايط تفاوت معني داري مشاهده نشد.نتيجه گيري: با توجه به يافته هاي پژوهش حاضر مي توان چنين نتيجه گيري نمود كه خستگي عصبي عضلاني و شرايط هايپوكسي سبب كاهش تعادل پويا مي شود. همچنين، به نظر مي رسد كه تحريك ناحيه DLPFC چپ با بهبود فرآيند پردازش اطلاعات حسي سبب افزايش تعادل در شرايط خستگي عصبي عضلاني و قرارگيري در معرض هايپوكسي مي شود.