تاثير پيش آمادگي ايسكميك با زمان‌بندي متغير بر عملكرد بي‌‌هوازي زنان فعال

اهداف: دوره هاي مكرر كاهش خون موضعي بعد از برقراري مجدد خون، به عنوان پيش آمادگي ايسكميك شناخته مي شود. پيش آمادگي ايسكميك به عنوان يك كمك ارگوژنيك و غير تهاجمي در نظر گرفته شده و اثرات جانبي ديگر كمك هاي ارگوژنيك را ندارد. همچنين بيان شده است كه پيش آمادگي ايسكميك، مي تواند تاثير مثبتي بر عملكرد و اجرا داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر بررسي اثر پيش آمادگي ايسكميك با فواصل زماني متفاوت بر عملكرد بي هوازي زنان فعال بود.روش مطالعه: تحقيق حاضر به روش نيمه تجربي و با طرح تحقيق متقاطع انجام شد. بدين منظور ۲۱ زن فعال به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند. آزمودني ها به طور تصادفي در سه گروه قرار گرفتند. گروه تجربي يك، سه ست پنج دقيقه اي انسداد عروق با فواصل استراحتي پنج دقيقه بين هر ست را اجرا كرد و بلافاصله پس از سومين انسداد آزمون هاي عملكرد بي هوازي گرفته شد. گروه تجربي دو، دقيقا مشابه با گروه اول، با اين تفاوت كه بين سومين انسداد تا شروع آزمون ها ۱۰ دقيقه استراحت در نظر گرفته شد. در گروه كنترل، نيز كش الاستيكي، بدون اين كه هيچ فشاري به ران وارد شود، فقط دور ران بسته شد. براي بررسي اثر تمرين از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي تكراري استفاده شد و سطح معني داري P 0.05 در نظر گرفته شد.يافته ها: تحقيق حاضر نشان داد توان بي هوازي در پرش سارجنت در گروه تجربي دو نسبت به گروه تجربي يك و كنترل افزايش معنادار داشت (P 0.05). در رابطه با توان اوج نسبي در آزمون وينگيت و توان بي هوازي با آزمون ارگوجامپ بين گروه ها تفاوت معناداري مشاهده نشد.نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين پژوهش، اجراي پيش آماده سازي ايسكمي، ۱۰ دقيقه قبل فعاليت، با شدت و مدت اعمال شده در اين پژوهش، بر توانايي پرش عمودي اثر بيشتري دارد.