بررسي تنظيم ميزان بيان OCT4B1 به عنوان يك فاكتور كليدي در تعيين حساسيت متفاوت سلول‌هاي نرمال و سلول‌هاي سرطاني پستان به كوركومين

زمينه و هدف: نقش مهم و حياتي در عود مجدد تومور، سلول‌هاي آغازگر تومور (TICs) هستند. OCT4 ژني است كه محصول آن مي‌تواند خواص مضري از جمله خود نوسازي، ظرفيت مزانشيمي اپيتليال و مقاومت دارويي را به TICs اختصاص مي‌دهد. OCT4، Sox2 و Nanog نيز دو ژن اساسي هستند كه علاوه بر OCT4 در سلول‌هاي بنيادي تنظيم مي‌شوند. از سوي ديگر، سلول‌هاي بنيادي طبيعي در برابر داروهاي گياهي مختلف مانند كوركومين مقاومت بيشتري دارند. بر اين اساس هدف اصلي ما در اين مطالعه بررسي تغيير بيان ژن‌هاي مذكور پس از درمان با كوركومين در سلول‌هاي سرطاني پستان، سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مغز استخوان انسان (hBM-MSCs) و سلول‌هاي فيبروبلاست غير توموري (HSFPI3) است. روش بررسي: تست MTT و AnnexinV/PI براي محاسبه غلظت موثر كوركومين انجام شد. براي ارزيابي سطح بيان OCT4 و Nanog، روش real-time PCR مورد استفاده قرار گرفت؛ از اين تست براي تعيين ميزان تغيير بيان mRNA ژن‌هاي مذكور در سلول‌هاي MDA-MB231، hBM-MSCs و HSFPI3 پس از تيمار با كوركومين استفاده شد. يافته‌ها: نانوكوركومين در غلظت μM 17.5 باعث القاي 50 درصد مرگ در سلول‌هاي سرطاني MDA-MB231 پس از 24 و 36 ساعت شد. تيمار سلول‌هايسلول‌هاي نرمال hBM-MSC با اين غلظت و در زمان‌هاي گفته شده به طور ميانگين به ترتيب %4.39 و 7.19% و در HSFPI3 به طور ميانگين 10.41% و 11.03%گزارش شد. پس از 36 ساعت تيمار با DNC، بيان mRNAي Oct4-B1 در هر دو سلول طبيعي در مقايسه با نمونه‌هاي تيمار نشده به طور قابل توجهي افزايش يافت. در سلول‌هاي HSFPI3 بيان mRNAي نانوگ پس از اين تيمار افزايش يافت. پس از تيمار سلول‌هاي MDA-MB231 با DNC، ميزان بيان ژن‌هاي Oct4-B1 و Nanog به ترتيب به طور ميانگين 0.7 و 0.54كاهش يافت. نتيجه‌گيري: سلول‌هاي غير توموري در مقايسه با سلول‌هاي سرطاني به درمان كوركومين مقاوم تر هستند. اين حداقل تا حدي به دليل الگوي بيان متفاوت ژنها در اين سلولهاست. به نظر مي‌رسد نشانگرهاي پرتواني شامل Oct4-B1 و Nanog نقش مهمي در مقاومت اين سلول‌هايسلول‌هاي غير توموري به كوركومين دارند.