بركسيت : سياست خارجي و امنيتي مشترك اتحاديه اروپا و بريتانيا از منظر سازه انگاري نوكاركردگرايانه

نقصان نظريه نوكاركردگرايي اغماض در نقش و كاركرد دولت‌هايي نظير بريتانيا در همگرايي سياسي و جبرگرايي آن در ناديده انگاشتن متغيرها و عوامل خارج از اروپا و بازيگران فرااروپايي در تدوين سياست خارجي امنيتي مشترك است. آنچه نوكاركردگرايي در واكاوي نظري خود ميبايست بازنگري و اصلاح كند لحاظ كردن اهميت و نقش حكومت‌هاي ملي و اختيار و نفوذ تصميم گيري مستقل نخبگان ملي همانند دولت بريتانيا از لحاظ احصا سياستي مستقل نظير رفراندوم بركسيت است. هر دو نظريه نوكاركردگرايي و سازهانگاري اهميت ايدهها و ارزش ها را به عنوان توضيح خط مشي و عملكرد نمايان ميسازند و قدرت محدودكننده نهادهاي چندجانبه را ميپذيرند آنها مبين و شاهد پيوندهاي مهم في مابين تصميم گيري در سياست داخلي و سياست خارجي هستند. رويكرد اين پژوهش با روش توصيفي- تحليلي، ارزيابي و تلقي نوكاركردگرايي در اهميت فشارهاي كاركردي و ساختاري درون اتحاديه اروپا و سياست خارجي امنيتي مشترك آن است اينكه اين استراتژي خروج ممكن است به ديگر بخش‌هاي اتحاديه نيز تسري يابد. پرس اصلي اين مقاله آن است كه چگونه مي‌توان از منظر سازه انگاري نوكاركردگرايانه عطف به بركسيت، به سياست دفاعي و امنيتي مشترك اروپا پرداخت؟ يافته‌هاي آن نيز نشان مي‌دهد، رويكرد هژمونيك بريتانيا و سياستهاي انزواطلبانه‌اش در تعارض با همگرايي در اتحاديه اروپا و تكروي در اتخاذ راهبردهاي سياسي متغاير با سياست خارجي و امنيتي مشترك اروپا، به بركسيت انجاميده است كه تنها از طريق سازه‌انگاري نوكاركردگرايانه قابل بررسي است.