تاثير هشت هفته پروتكل هاي‌ متفاوت تمرين موازي بر قدرت عضلاني و سطوح سرمي تستوسترون و كورتيزول كشتي گيران جوان

هدف : هدف بررسي تاثير پروتكل هاي تمرين موازي بر قدرت عضلاني و تستوسترون و كورتيزول سرمي كشتي گيران جوان بود. روش شناسي: 41 پسر 18-25 سال به ‌صورت تصادفي در پنج گروه: 1- استقامتي-قدرتي با فاصله ريكاوري هشت ساعت (ES8) 2- قدرتي-استقامتي با فاصله ريكاوري هشت ساعت (SE8) 3- قدرتي-استقامتي بدون ريكاوري (SE0) 4- استقامتي-قدرتي بدون ريكاوري (ES0) 5- گروه كنترل (CON) قرار گرفتند. تمرين قدرتي شامل سه نوبت 8-4 تكرار با شدت 85-90 درصد يك تكرار بيشينه بود. تمرينات استقامتي شامل دويدن به صورت تداومي زير بيشينه با شدت 70-85 درصد از سرعت انتهايي آزمون IFT30-15 به مدت 10-30 دقيقه بود. تمرينات با تواتر سه بار در هفته به مدت هشت هفته اجرا شد. خونگيري در ساعت 8 الي 9 صبح، بعد از 12 ساعت ناشتايي بود. آزمون آناليز واريانس يك طرفه ANOVA و η2  براي اندازه گيري معناداري و اندازه اثر تمرين استفاده شد. براي مقايسه تغييرات درون گروهي، از آزمون  tهمبسته استفاده شد. يافته ها: تفاوت بزرگ معناداري بين گروه SE8 با SE0، ES0 و CON (به ترتيب 0.04=P،  0.004=P و 0.004=P) در قدرت پايين تنه ديده شد. قدرت پايين تنه در دو گروه ES8و SE8 (10% و 17%) افزايش معنادار داشت. قدرت بالاتنه در گروه هاي ES8،  SE8و SE0 (به ترتيب 5%،10% و 4%) افزايش معناداري نسبت به مقادير قبل از تمرين داشت. سطوح استراحتي كورتيزول در گروه SE8 (8%-) كاهش معناداري داشت. نتيجه گيري: با توجه به نتايج حاضر به نظر مي رسد اجراي تمرين قدرتي و هوازي با فاصله ريكاوري هشت ساعت (ES8 و SE8) مي تواند روش بهتري براي جلوگيري از تحليل قدرت عضلاني بالاتنه و پايين تنه كشتي گيران باشد.