اثربخشي آموزش سبك زندگي ارتقادهنده سلامت بر سرسختي سلامت، شفقت به خود و تنظيم رفتاري هيجان در مبتلايان به ديابت نوع دو

مقدمه و هدف: مبتلايان به ديابت با مشكلات فراواني به‌ويژه در زمينه سرسختي سلامت، شفقت به خود و تنظيم رفتاري هيجان مواجه هستند. درنتيجه، هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي آموزش سبك ‌زندگي ارتقادهنده سلامت بر سرسختي سلامت، شفقت به خود و تنظيم رفتاري هيجان در مبتلايان به ديابت نوع دو بود. روش كار: اين مطالعه نيمه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماري پژوهش شامل مبتلايان به ديابت نوع دو عضو انجمن ديابت شهر اهواز در زمستان 1400 بودند. 50 نفر پس از بررسي ملاك‌هاي ورود به مطالعه، با روش نمونه‌گيري در دسترس به‌عنوان نمونه انتخاب و به‌صورت تصادفي در دو گروه مساوي (هر گروه 25 نفر) جايگزين شدند. گروه آزمايش 8 جلسه 90 دقيقه‌اي تحت آموزش سبك زندگي ارتقادهنده سلامت عليجاني و همكاران (1394) قرار گرفت. گروه گواه در ليست انتظار براي آموزش باقي ماند. داده‌ها با فرم اطلاعات جمعيت‌شناختي، سياهه تجديدنظرشده سرسختي سلامت (گيبهارت و همكاران، 2001)، مقياس شفقت به خود (نف، 2016) و پرسش‌نامه تنظيم رفتاري هيجان (كرايج و گارنفسكي، 2019) جمع‌آوري و با آزمون‌هاي خي ‌دو و تحليل كوواريانس چندمتغيري در نرم‌افزار SPSS نسخه 19 تحليل شدند. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد گروه‌هاي آزمايش و گواه از نظر جنسيت، سطح تحصيلات و سن تفاوت معناداري نداشتند (0/05 P). يافته‌هاي ديگر نشان داد آموزش سبك زندگي ارتقادهنده سلامت باعث افزايش سرسختي سلامت (0/001 P ، 575/597=F)، شفقت به خود (0/001 P، 283/882=F) و تنظيم رفتاري هيجان (0/001 P ، 633/967=F) در مبتلايان به ديابت نوع دو شد. نتيجه‌گيري: طبق نتايج مطالعه حاضر، درمانگران و متخصصان سلامت مي‌توانند از روش آموزش سبك زندگي ارتقادهنده سلامت در كنار ساير روش‌هاي آموزشي براي بهبود ويژگي‌هاي روان‌شناختي مبتلايان به ديابت نوع دو، به‌ويژه افزايش سرسختي سلامت، شفقت به خود و تنظيم رفتاري هيجان استفاده كنند.