سيستم نوآوري منطقه‌اي: پتانسيل و عملكرد منطقه و ويژگي‌هاي عمومي

«منطقه»، مفهومي است كه در سياست‌گذاري دولت‌هاي جهان نقش مهمي دارد. با تغييرات صورت‌گرفته و فناوري‌هاي نوين، امروزه به نوع جديدي از مناطق نياز است. مناطق مي‌توانند به‌عنوان تركيب‌كننده معيارها و عناصر، باعث ايجاد و بهبود مستمر بنگاه‌هاي دانشي از طريق تزريق ايده‌هاي جديد، دانش و يادگيري سازماني ‌شوند. مناطق بايد اصول خلق دانش و يادگيري مستمر را با خود همراه سازند تا درنهايت به مناطق يادگيرنده تبديل شوند. با توجه به ويژگي‌هاي خاصي كه هر يك از مناطق ايران دارند؛ نوآوري در هركدام از اين مناطق، جلوۀ متفاوتي دارد. براي تعيين ميزان تأثير اين نظام‌ها، لازم است تا عملكرد آن‌ها مورد ارزيابي قرار گيرد. نويسندگان اين پژوهش در نظر دارند تا متناسب با  شرايط مناطق در كشور ايران، مدلي را جهت ارزيابي ارائه دهند. مدل ارزيابي نظام نوآوري منطقه‌اي پيشنهادي متشكل از سه سطح است كه هركدام از آن‌ها از جنبه‌اي متفاوت، مناطق را ارزيابي مي‌كنند. به‌نحوي‌كه شاخص‌هاي ارائه شده در هر سطح، مكمل سطوح ديگر است.  در ابتدا شاخص‌هاي عمومي و پتانسيل‌هاي هر منطقه، شناسايي مي‌شود و در سطح سوم، عملكرد بنگاه و سيستم است كه مورد ارزيابي و پايش قرار مي‌گيرد. در انتها نيز با استفاده از مطالعۀ موردي منطقۀ اصفهان؛ در نظر دارد تا به‌صورت تجربي به ارزيابي عملكرد يك نظام نوآوري منطقه‌اي در ايران بپردازد.