بررسي مقايسه‌اي كهن‌الگوها در كمدي الهي و حي ابن يقظان ابن سينا

يكي از كليدي  ترين اصطلاحات در روانشناسي يونگ « ناخودآگاه جمعي» است. محتويات ناخودآگاه جمعي را «كهن‌الگوها» تشكيل مي‌دهند كه يونگ آن را شكل‌هاي رواني بقاياي قديم، ذاتي و موروثي ذهن بشر و خارج از دايره‌ رويدادهاي زندگي افراد معرفي مي‌كند. ردپاي كهن‌الگوها را در آثار ادبي ارزشمند جهاني مي‌توان يافت و بررسي تطبيقي آثار از اين زاويه، يكي از زمينه‌هاي مهم پژوهش‌هاي ادبي محسوب مي‌شود. هدف اين تحقيق به روش كيفي تحليل متون، آن است كه با بررسي دو اثر مهم ادبي، كمدي الهي دانته و داستان حي بن يقظان ابن سينا از منظر كهن‌الگوها، به نقاط اشتراك و افتراق آنها و علل اين شباهت و تفاوتها بپردازد. نتايج تحقيق نشانگر آن است كه كهن‌الگوهاي سفر، سايه، پيرخردمند و خويشتن در هر دو اثر مشترك است كه با توجه به نظريه «ناخودآگاله جمعي» يونگ قابل تبيين مي‌باشد. ولادت مجدد و گذر از آب نيز از نقاط افتراق دو اثر ادبي است.