تحليل سيماي زن در «ترز دسكيرو» و «زن زيادي» از منظر رئاليسم

ادبيات تطبيقي به سازوكار و تأثير و تأثر پيوندهاي ادبي مي پردازد. فرانسوا مورياك و جلال آل احمد شرايط بغرنج زنان را به تصوير مي كشند. هر دو نويسنده با انتقاد از معضلات جامعه و قوانين محدودكننده اي كه زنان را مطيع و وابسته مي سازد، جامعۀ آرماني خود را ترسيم مي كنند. خواننده به تدريج با گذشته و حال قهرمان داستان آشنا مي‌شود و آينده اي مبهم و آكنده از تشويش و نگراني را برايشان پيش بيني مي كند. مقالۀ حاضر به شيوۀ توصيفي، تحليلي و تطبيقي، به بررسي مقايسه اي و تطبيقي ترز دسكيرو اثر مورياك و زن زيادي اثر آل احمد بر اساس رويكرد مكتب واقع گرايي اجتماعي مي پردازد. يافته هاي اين تحقيق نشانگر اين است كه شخصيت هاي اصلي اين دو اثر زناني اند كه در جامعۀ مردسالار تحت ستم هستند؛ اين جوامع با نگاهي تحقيرآميز به آزادي، آرزوها، علايق و اميال زنان مي نگرند و حق و حقوق آنان را پايمال مي كنند. هر دو نويسنده با به تصوير كشيدن ستمي كه از سوي مردان و جامعه بر زنان روا مي شود، نگاه جامعه را به مسائل و مشكلات اين نيمۀ فراموش شده معطوف مي كنند، ارزشهاي نامتعارف جامعه را زير سوال برده و جامعه را به تجديد نظر دربارۀ زنان فرا مي خوانند.