بررسي تطبيقي جايگاه ايثار درتربيت اخلاقي از نگاه اسلام و يهود

تربيت اخلاقي، به معناي فرايند نهادينه سازي ارزش‌هاي اخلاقي در وجود انسان، يكي از مهم‌ترين رسالت‌هاي اديان الهي به شمار مي‌رود. شاكله كلي اين ارزش‌ها در اديان مختلف يكسان است اما آموزه‌هاي اخلاقي‌ كه بروز عملي اين ارزش‌ها هستند، در برخي جزئيات متفاوتند. «ايثار» به عنوان يك آموزه اخلاقي مهم، چه جايگاهي در تربيت اخلاقي دارد؟ اين نوشتار، با مراجعه به منابع كتابخانه‌اي و استفاده از روش توصيفي- تحليلي جايگاه اين آموزه را در تربيت اخلاقي بر اساس تعاليم دو شريعت اسلام و يهود بررسي مي‌‌كند . هردو شريعت، ازخودگذشتگي و ايثار نسبت به ديگران را از مهم‌ترين آموزه‌هاي تربيتي خود مطرح مي‌كنند، اما در تعيين معيارهاي آن-به عنوان عمل اخلاقي- تفاوت دارند. توجه به نژاد افراد در تعيين مصاديق ايثار، مهم‌ترين معياري است كه در آيين يهود -به شكل امروزي آن- وجود دارد؛ به اين معنا كه ايثار در برابر يك فرد غيريهودي مي‌تواند ارزش منفي پيدا كند. در مقابل، تنها ملاكي كه در اسلام، براي ايثار نسبت به ديگران مطرح مي‌شود، اين است كه بر محور بندگي خداوند باشد. توجه به اين محور در مقام عمل باعث مي‌شود تنها دشمنان خداوند و افرادي كه مبتلا به آفات اخلاقي‌اي مثل عجب و تكبر هستند، در گستره ايثار قرار نگيرند.