رابطه بين اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند با استرس و رضايت از زندگي در دانشجويان پزشكي

زمينه: دانشجويان اولين پذيرندگان تكنولوژي‌هاي جديد، بيشتر از ساير گروه‌هاي جامعه در معرض اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند و در نتيجه مشكلاتي مانند اختلال در سلامت جسمي، رواني و تحصيلي قرار دارند. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعيين رابطه بين اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند با استرس و رضايت از زندگي در دانشجويان پزشكي دانشگاه علوم پزشكي گيلان صورت گرفت. روش‌ها: مطالعه مقطعي ـ تحليلي حاضر روي 331 نفر از دانشجويان پزشكي در مقطع كارآموزي و كارورزي دانشكده پزشكي دانشگاه گيلان در سال 1399 انجام شد. ابزار جمع‌آوري اطلاعات پرسش‌نامه تحت وب شامل چهاربخش (اطلاعات فردي اجتماعي، مقياس اعتياد به گوشي هوشمند سواري، مقياس استرس ادراك‌شده كوهن و مقياس رضايت از زندگي دينر) بود. اطلاعات وارد نرم‌افزار Spss نسخه 18 شد؛ در تجزيه و تحليل آماري از تحليل همبستگي پيرسون، آزمون تي مستقل و تحليل رگرسيون چندگانه استفاده به عمل آمد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه اعتياد به گوشي هوشمند به طور مثبت با استرس (0/65=P=0/01 ، r) و به طور منفي با رضايت از زندگي (0/58-=P=0/01 ، r) همبستگي معنادار دارد. نمرات اعتياد به گوشي هوشمند، استرس و رضايت از زندگي تحت تأثير متغيرهاي جمعيت‌شناختي بود. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه به ترتيب متغيرهاي استرس (0/52=β) و رضايت از زندگي (0/34=β) در مجموع 57 درصد از واريانس اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند را به طور معنادار تبيين مي‌كنند (001/P 0). نتيجه‌گيري: افزايش اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند با استرس بيشتر و رضايت كمتر از زندگي در بين دانشجويان پزشكي مرتبط بود. اين يافته مي‌تواند بينش‌هاي مفيدي را براي سياست‌گذاران در مورد اثرات رواني اعتياد به گوشي‌هاي هوشمند بر دانش‌آموزان ارائه دهد.