اختلال استرس پس از آسيب، حساسيت اضطرابي و تاب‌آوري در كاركنان خدمات درماني طي همه‌گيري كوويد-19 در شهر رشت در سال 1400

زمينه همه گيري كوويد-19، تأثيرات گسترده اي بر سلامت جسماني و رواني جمعيت عمومي داشته است. در اين ميان، كاركنان درمان بخش هاي مراقبت ويژه كرونا با آسيب هاي رواني جدي هنگام كار مواجه هستند. هدف اين مطالعه با هدف بررسي رابطه اختلال استرس پس از آسيب، حساسيت اضطرابي و تاب آوري در كاركنان خدمات درماني طي همه گيري كوويد-19 در شهر رشت در سال 1400 انجام شده است. روش ها طرح آماري پژوهش از نوع مقطعي تحليلي و جامعه آماري پژوهش همه كاركنان درمان در بخش هاي مراقبت ويژه كرونا در بيمارستان هاي پورسينا و رازي شهر رشت است. شركت كنندگان با روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. تعداد 94 نمونه در مطالعه شركت كردند. از پرسش نامه هاي استرس پس از آسيب ودرز و همكاران، حساسيت اضطرابي ريس و همكاران و تاب آوري كانر ـ ديويدسون براي جمع آوري اطلاعات استفاده شد. داده ها با روش هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون خطي چندگانه تجزيه و تحليل شد. يافته ها براساس نتايج، ارتباط منفي معنا داري بين اختلال استرس پس از آسيب و تاب آوري (0/405-=P 0/001, r) و ارتباط مثبت معنا داري بين اختلال استرس پس از آسيب و حساسيت اضطرابي (0/633=P 0/001, r) وجود دارد. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه نشان داد كه به ترتيب متغيرهاي تاب آوري ( 0/208-=P=0/004, b) و حساسيت اضطرابي (0/574=P=0/001, b)، متغير استرس پس از آسيب را به طور معناداري تبيين مي كنند. نتيجه گيري تاب آوري مي تواند به عنوان يك عامل محافظ در مقابله با اثرات منفي استرس نقش بسزايي داشته باشد. همچنين نشانه هاي اوليه اختلال استرس پس از آسيب در افرادي، پيامدهاي بدتري به همراه دارد كه دچار اضطراب يا احساسات بدني ناشي از آن مي شوند.