كاربستِ استعارۀ مفهومي در علومِ شناختيِ معاصر به‎مثابۀ چارچوبي نظري در فهمِ متون انديشۀ سياسي

مفهوم استعاره از ديرباز در شاخه‎هاي گوناگون دانش بررسي شده است؛ اين امر بدان معناست كه استعاره، برخلاف تصوّر رايج و عاميانه ديگر تنها به‎عنوانِ يك آرايۀ ادبي مورد توجه نيست، بلكه به موازاتِ رشد دانش در شاخه‎هاي گوناگون علوم انساني بر اهميت استعاره و جايگاه آن افزوده شده است. در اين پژوهش مي‌كوشيم با نگاهي تاريخي به سير استعاره‎پژوهي مبتني بر دستاوردهاي جديد علومِ شناختيِ معاصر و ذيل آن علومِ زبان‎شناختي−عصبْ‎شناختي، نخست تعريفي جديد از استعاره و اهميت آن ارائه دهيم و سپس با معرفيِ استعاره به‎عنوانِ پايۀ شناخت، مؤلفه‎هاي اساسيِ علوم شناختي و استعارۀ شناختي را به‎مثابۀ مهم‎ترين ركنِ اين علوم به‎عنوانِ چارچوبي نظري در حيطۀ روش‎شناسيِ فهمِ انديشۀ (سياسيِ) استعاري پيشنهاد كنيم. براساس داده‎هاي مقالۀ پيش‌رو مشخص شد، با توجه به آنكه در چارچوبِ علومِ شناختيِ معاصر، يكي از بنيادهاي اساسيِ نظامِ مفهوميِ ما سازوكارِ استعاريِ فهم است، پس انديشۀ سياسي در متون انديشۀ سياسي نيز از قاعدۀ استعاري‎انديشي پيروي مي‎كند؛ براين مبنا فرضيۀ اصليِ پژوهش حاضر اين است كه با در نظر گرفتنِ نظريۀ استعارۀ مفهومي به‎مثابۀ يكي از اركانِ اصليِ چارچوبِ نظريِ علومِ شناختيِ معاصر، پرتويي نو بر فهم ديگرگونه‎اي از مفهوم‎پردازي و استدلال در متون انديشۀ سياسي با ابتناء بر نظريات معاصرِ استعاره و علومِ اعصابِ‌شناختي افكنده مي‌شود و مبنايي در روش‎شناسيِ فهم متون انديشۀ سياسي فراهم خواهد شد.