پروبيوتيك ها: كيفيت آب، عملكرد رشد و ايمني در آبزي‌پروري ميگو

با توجه به افزايش جمعيت جهان، صنعت آبزي‌پروري به عنوان يكي از صنايع توليد غذا در سال‌هاي اخير رشد و توسعه يافته است. يكي از راهكارهاي افزايش توليدات آبزي‌پروري، افزايش تراكم ذخيره‌سازي و سطح زير كشت مي‌باشد. افزايش تراكم ذخيره‌سازي منجر به كاهش كيفيت آب، شيوع و گسترش عوامل بيماري‌زا مي‌شود. استفاده از آنتي‌بيوتيك‌ها به عنوان ماده شيميايي جهت كاهش اثر عامل بيماري‌زا در آبزي‌پروري، از طرف مصرف كنندگان چندان پذيرفته شده نيست. امروزه استفاده از پروبيوتيك‌‌‌ها جهت حفظ سلامت محيط زيست براي آبزي پرورش يافته و افزايش عملكرد توليد بدون تاثير منفي بر مصرف كنندگان حائز اهميت است. مطالعات بر استفاده از پروبيوتيك‌ها براي دستيابي به اهداف آبزي‌پروري پايدار سازگار با محيط زيست افزايش يافته است. از مزاياي استفاده از پروبيوتيك‌‌ها در آبزي‌پروري ميگو، بهبود كيفيت آب، كارايي بهتر خوراك، بهبود عملكرد رشد، فعاليت آنزيم‌هاي گوارشي، ايمني و مقاومت در برابر عوامل بيماري‌زا گزارش شده است. پروبيوتيك‌ها در شرايط استرس از جمله دستكاري، رقم بندي، حمل و نقل، واكسيناسيون و درمان بيماري‌ها به ميگو كمك مي‌كنند. پروبيوتيك‌هاي كه در صنعت آبزي‌پروري استفاده شده اند بيشتر شامل گونه‌هاي باسيلوس، لاكتوباسيلوس، ميكروكوكوس، اينتروكوكوس، لاكتوكوكوس، استرپتوكوكوس و كارنوباكتريوم هستند. در مطالعه مروري حاضر، كاربرد و اهميت پروبيوتيك‌ها در آبزي‌پروري ميگو و تاثير آن بر كيفيت آب، عملكرد رشد و ايمني مورد بررسي قرار مي‌گيرد.