شناسايي عوامل تأثيرگذار بر روش تدريس معكوس در نظام آموزش عالي بر اساس رويكرد فراتركيب

هدف پژوهش حاضر، شناسايي عوامل تأثيرگذار بر روش تدريس معكوس در نظام آموزش عالي است. پژوهش حاضر از لحاظ نوع داده، كيفي و روش آن فراتركيب است. جامعه آماري شامل همه‌ي مقالات علمي معتبر مرتبط با موضوع در بازه‌ي زماني ده سال اخير (۲۰۲۱-۲۰۱۱) مي‌باشد كه در پايگاه‌هاي تخصصي و علمي داخل و خارج كشور ثبت شده‌اند كه از ميان آن‌ها پس از چند مرحله غربالگري با شاخص‌هاي بررسي عنوان، چكيده و محتواي پژوهش و معيار مهارت‌هاي ارزيابي حياتي (CASP)، ۶۰ منبع به صورت هدفمند انتخاب گرديد. براي تجزيه و تحليل كيفي منابع از روش هفت مرحله‌اي سندلوسكي و باروسو (۲۰۰۶) استفاده گرديد. داده‌ها از طريق فرم چك‌ليست محقق‌ساخته و روش تحليل محتواي مضمون (TCA) و كدگذاري تحليل شدند. به منظور بررسي روايي پژوهش از معيار خود بازبيني محقق و براي بررسي پايايي پژوهش از ضريب توافق ارزياب‌ها استفاده گرديد. مطابق با يافته‌هاي پژوهش، ۴ عامل، ۱۴ مضمون و ۲۸ كد نهايي، شناسايي و استخراج گرديد. عوامل تأثيرگذار بر آموزش معكوس شامل ساختاري، آموزشي، ميان فردي و فردي مي‌باشند. نتايج پژوهش نشان داد كه تغيير روش‌ تدريس از سنتي به معكوس، موجب ايجاد تصور بهتري از فضاي دانشگاه به عنوان يك مكان علمي همگام با پيشرفت‌هاي فناورانه مي‌شود. هم‌چنين حمايت مديران از اين تغيير، موجب توسعه‌ي حرفه‌اي مدرسان و به تبع آن برنامه‌ريزي و طراحي و اجراي دقيق‌تر تدريس خواهد شد. تدريسي كه تعامل، مسئوليت‌پذيري، اعتماد به نفس، خودكارآمدي و رضايت بيش‌تر دانشجويان را به دنبال خواهد داشت و در نهايت پيشنهاداتي در اين زمينه ارائه گرديد.