رابطه اثربخشي برنامه‌درسي با توانايي‌هاي دانشجويان با نقش تعديل‌گر كيفيت تجارب يادگيري

هدف اصلي اين تحقيق بررسي رابطه اثربخشي برنامه‌درسي با توانايي هاي دانشجويان با در نظر گرفتن نقش تعديل گر كيفيت تجارب يادگيري مي باشد. روش اين پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري اين پژوهش كليه دانشجويان دانشگاه علوم پزشكي اصفهان بود كه در سال 1400 در اين دانشگاه مشغول به تحصيل بوده كه به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي 380 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. براي آزمون فرضيه‌هاي اين پژوهش از آزمون هاي معادلات ساختاري در نرم افزار حداقل مربعات جزئي (پي ال سي) استفاده شد. نتايج حاصل از آزمون فرضيه ها نشان داد كه اثربخشي برنامه هاي درسي رابطه مثبتي با توانايي هاي دانشجويان و مولفه هاي آن (شخصي، بين فردي و شناختي) دارد. هم‌چنين نتايج نشان داد كه كيفيت تجارب يادگيري در رابطه بين اثربخشي برنامه هاي درسي و توانايي هاي دانشجويان و مولفه هاي آن اثر تعديل گري دارد. به عبارت ديگر مي‌توان بيان كرد كه كيفيت تجارب يادگيري باعث تقويت رابطه اثربخشي برنامه‌درسي بر توانايي هاي شخصي، بين فردي و شناختي دانشجويان مي شود. بنابراين توجه به اين مهم از سوي مسؤلان دانشگاه اهميت بسزايي دارد؛ چرا كه داشتن توانايي هاي بالا مي تواند به دانشجويان در شناخت توانايي هاي خود و الزام و ايجاب آن كمك نمايد و زمينه ساز رشد علمي و حرفه اي آن‌ها گردد.