بررسي نقش تعديل‌گر خودشفقتي و بخشش در رابطه‌ي بين تعارضات و تعاملات زناشويي با كيفيت زندگي زناشويي

كيفيت زندگي زناشويي بر سلامت روان، روابط خانوادگي و سلامت جسمي افراد دارد؛ بر اين اساس شناخت عوامل موثر بر آن امري ضروري به نظر مي‌رسد. هدف پژوهش حاضر، بررسي نقش تعديل‌گر خودشفقتي و بخشش در رابطه‌ي تعارضات و تعاملات زناشويي با كيفيت زندگي زناشويي در كارمندان متأهل دانشگاه علوم پزشكي جندي‌شاپور اهواز بود. روش پژوهش، توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه‌ي آماري اين پژوهش شامل تمامي كاركنان متأهل دانشگاه جندي‌شاپور اهواز بود كه از بين آن‌ها 200 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شد. به منظور جمع‌آوري اطلاعات، پرسشنامه‌ي كيفيت زناشويي (QMI)، مقياس ارزيابي گرايش به بخشش (HFS)، مقياس تعامل رابطه‌ي انجمن تگزاس (TTRIS)، مقياس تعارضات زناشويي (MCQ) و مقياس خودشفقتي فرم كوتاه استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندگانه و تعاملي استفاده شد. نتايج تجزيه‌وتحليل آماري نشان داد كه خودشفقتي و بخشش رابطه بين تعارضات زناشويي باكيفيت زندگي زناشويي را تعديل مي‌كنند. همچنين خودشفقتي و بخشش رابطه بين تعاملات زناشويي با كيفيت زندگي زناشويي را تعديل مي‌كنند. مي‌توان نتيجه گرفت كه متغيرهاي خودشفتي و بخشش نقش مهمي در رابطه‌ي بين تعارضات و تعاملات زناشويي با كيفيت زندگي زناشويي زوجين دارند.