معماري به مثابه فرهنگ؛ تحليلي بر كاراكتر زاويه بصري در تطبيق‌پذيري فرهنگ و معماري فضاهاي بينابين

فرهنگ در معماري هر جامعه‌اي، نمايش ايدئولوژي‌هايي است كه با احجام عيني نمود پيدا مي‌كند، فرايندي كه طي آن دگرگون شدن معماري شكل مي‌گيرد. فرهنگ معماري مشتمل بر هر بنايي است كه انديشه ذهني طراح خود را از طريق شكل ظاهري عينيت مي‌بخشد. امروزه خوشايندي فضاي بصري در حوزه معماري مسئله‌اي مهم و قابل توجه است. درحالي­كه همواره براي طراحي نماهاي ابنيه از معيارهاي تجربي و هنجاري استفاده شده است؛ اما مبحث ويدئواكولوژي در پي به دست آوردن معيارهاي بصري براي انطباق بيشتر محيط مصنوع با مكانيسم‌هاي بينايي انسان با دنياي بصري است. اين مقاله تلاش كرده تا با توجه به ويژگي‌هاي ساختار چشم انسان در ارتباط با نماهاي ابنيه و تحليل زواياي بصري عمودي به الگوريتم مشخصي مبتني بر بوم‌شناسي بصري از منظر فرهنگ حاكم بر جامعه برسد؛ تا در كنار ساير معيارهاي زيبايي‌شناختي و هنجاري موجود، بتوان در هماهنگي و خوشايندي بيشتري اين فضا را شكل داد. اين پژوهش از روش توصيفي- پديدارشناسانه در رويكردي استنتاجي و خوانشي تأويلي استفاده برده است و اطلاعات و داده‌هاي مربوط به موضوع، از روش تحليلي-قياسي در رابطه با زواياي بصري بكار گرفته شده است. سپس از همسوسازي داده‌ها براي دستيابي به الگوريتم مذكور استفاده شده و در نهايت يافته‌هاي پژوهش به‌صورت نتيجه و مدلي مفهومي ارائه گرديده است. نتايج اين پژوهش در 4بناي شاخص نشان داد همانطور كه در فرهنگ معماري ايراني رعايت مقياس انساني و مردم‌واري فضاها مورد توجه بوده است، ارتفاعي كه از الگوريتم [(× tan αفاصله ناظر تا عنصر) + ميانگين قد انسان = حداكثر ارتفاع ]بدست مي‌آيد، از مرسوم‌ترين و خوشايندترين ارتفاعات مورد استفاده طراحان در فرهنگ معماري زمان خود بوده است.