اثربخشي استفاده از تله‌مديسين بر كنترل قند خون و عوارض مادر و پيامدهاي نوزادي زنان مبتلا به ديابت بارداري در طي كوويد-19: يك مطالعه نيمه‌تجربي

مقدمه: زنان با بارداري هاي پرخطر از جمله زنان مبتلا به ديابت بارداري در ابتلاء به كوويد-19 بسيار مستعدتر از ساير زنان باردار هستند، بنابراين استفاده از برنامه هاي پزشكي از راه دور (تله‌مديسين) براي اين زنان در خودمراقبتي بيماريشان در طي پاندمي كوويد-19 بسيار ضرورت دارد؛ لذا مطالعه حاضر با هدف تعيين اثربخشي استفاده از تله‌مديسين بر كنترل قندخون و عوارض مادر و پيامدهاي نوزادي زنان مبتلا به ديابت بارداري در طي كوويد-19 انجام شد.روش‌كار: اين مطالعه نيمه‌تجربي قبل و بعد از مداخله در طي سال‌هاي 1400-1399 با مشاركت 88 زن مبتلا به ديابت بارداري در بيمارستان طالقاني تبريز انجام شد. شركت‌كنندگان به‌صورت تصادفي در دو گروه مداخله (استفاده از فناوري تله‌مديسين) و كنترل (روش معمولي) قرار گرفتند. كنترل وزن، قند خون و عوارض مادر و پيامدهاي نوزادي بين دو گروه مقايسه شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS (نسخه 25) و آزمون­ هاي تي تست و كاي اسكوئر انجام شد. ميزان p كمتر از 0/05 معنادار در نظر گرفته شد.يافته ها: ميانگين قندخون ناشتا در طي مطالعه (0/045=p) و ميزان HA1C قبل از زايمان (0/034=p) در گروه مداخله به‌طور معناداري كمتر از گروه كنترل بود. در گروه كنترل تعداد زايمان هاي ابزاري (0/045=p) و سزارين (041/0=p) به‌طور معناداري بيشتر از گروه مداخله بود. همچنين هيپوگليسمي نوزاد (0/033=p) و وزن بالاي نوزاد (0/044=p) در گروه كنترل به‌صورت معناداري بيشتر از گروه مداخله بود.نتيجه گيري: تله‌مديسين توانست منجر به كنترل قندخون، كاهش HA1C قبل از زايمان، كاهش تعداد زايمان هاي غيرفيزيولوژيك، كاهش هيپوگليسمي و كاهش وزن بالاي نوزاد در زنان مبتلا به ديابت بارداري در طي پاندمي كوويد-19 شود.