بررسي جامعه‌شناختي كنش انتخاباتي ايرانيان در انتخابات رياست‌جمهوري در سال 1400ه.ش.

موضوع اين پژوهش تبيين جامعه‌شناختي چگونگي شكل‌گيري فرايند كنش انتخاباتي ايرانيان و رخداد تحريم انتخابات در سيزدهمين دورۀ انتخابات رياست‌جمهوري در پارادايم كيفي (تضادي) و با روش توصيفي – اسنادي است. پرسش پژوهش اين است كه: «پديدۀ تحريم مشاركت و مقاومت در برابر آن در انتخابات رياست‌جمهوري ايران 1400ه.ش.، در ميان تحريم‌كنندگان اين انتخابات، چگونه شكل گرفته است؟». فرض اساسيِ پژوهش بر بنيان تكوين هسته‌هاي سازمان‌نيافتۀ مقاومت در تقابل با روند هژمونيك‌كردن زندگي جمعي و فرديِ ايرانيان و واكنش آنان براي رهايي از انقياد استوار شده است. براي مطالعۀ موضوع، از مباني نظريه‌اي هژموني گرامشي، مفهوم حكمراني و تاريخ اعتراضات گسسته و آپارتوس مقاومتِ اقشار پلِبِيَن در ديدگاه فوكو و آپاراتوس ايدئولوژيك دولت در ديدگاه آلتوسر استفاده شده است. نتيجه پژوهش نشان مي‌دهد كه رخداد كنش تحريم انتخابات پس از پايان دورۀ رهبري اول به اين‌سو شكل گرفته و تا سال 1400ه.ش. به علل و شرايط گوناگوني دچار قبض و بسط شده است. هم‌چنين، حاشيه‌اي و پلِبِيَني كردن گروه‌هاي مختلف اجتماعي توسط نظام سياسي و توفيق اكثريت رأي‌دهندگان در تحريم انتخابات، موجبات تكرار تحريم آن، تعميم يافتن امتناع از مشاركت سياسي، گسترش و عميق شدن مقاومت و متكثر شدن قدرت در نظام اجتماعي ايران در آينده را فراهم مي‌آوَرَد و تداوم مقاومت مردم، زمينه ساز تبديل كنش هاي فردي و جمعيِ رفرميستي به كنش هاي انقلابي و ساختارشكنانه در زماني كوتاه خواهد شد.