كرونا، مخاطره در كار، باز‌انديشي در نقش دولت

مساله محوري اين مقاله، بحث از ارتباط ميان كار و كرونا و تغيير و تحولاتي است كه به‌موجب وقوع اين مخاطره جهاني در حوزه كار ايجادشده و به‌تبع، نقش دولت را دگرگون كرده است؛ تحولاتي كه به تعبير «اولريش بك»، موجب استانداردزدايي از كارشده و جامعه جهاني را به جامعه جهاني بيم‌زده بدل كرده و باعث بازانديشي شهروندان نسبت به نقش دول حاكم در عرصه‌هاي داخلي و بين‌المللي شده است. بر ‌اين‌ اساس، پژوهش حاضر جهت پاسخگويي به اين پرسش كه با وقوع كرونا چه تحولاتي در حوزه كار به وقوع پيوسته و اين تحولات چه تأثيري بر بازانديشي شهروندان نسبت به نقش دول حاكم داشته است؟ اين فرضيه را موردسنجش قرار ‌مي‌دهد كه كرونا با اجبار دولت‌ها به اتخاذ سياست‌هايي همچون قرنطينه، تعطيلي‌ اجباري مشاغل، تحديد تعاملات اجتماعي ‌و ‌كاهش مراودات با ديگر كشورها، نه‌تنها منجر به تعطيلي بسياري از مشاغل و بيكاري عده زيادي شد و برخي را به‌اجبار به حوزه‌هاي ديگري از كار و تغيير شغل كشانيد، بلكه با ايجاد نياز به نقش‌آفريني قاطع دولت به‌منظور مقابله با همه‌گيري كرونا، گستره اثرگذاري و حوزه مداخلات اجتماعي آن را وسعت بخشيد. لذا بنا ‌بر يافته‌هاي پژوهش كه حاصل مطالعات اسنادي با بهره‌گيري از روش تاريخي-تطبيقي جهت مقايسه دو گونه حكمراني به رهبري كشورهايي همچون چين و آمريكاست، اين نتيجه قابل استنباط است كه با وقوع كرونا، الگوي دولت حداقلي و نظاره‌گر ليبرالي در حال جايگزيني با دولتي قوي‌تر البته نه از نوع اقتدارگرايي چيني بلكه ليبراليسم پوشش يافته‌اي است كه آزادي اقتصادي را با حمايت اجتماعي داخلي درهم ‌‌مي‌آميزد.