بررسي روابط ساختاري گرايش به فضاي مجازي بر اساس سرشت و منش، تيپ شبانه روزي و سبك هويت با نقش ميانجي اضطراب

هدف پژوهش حاضر، بررسي گرايش به فضاي مجازي بر اساس سرشت و منش، تيپ شبانه روزي و سبك هاي هويت با نقش ميانجي اضطراب در دانشجويان شهر اصفهان بود. جامعۀ آماري دانشجويان دانشگاه آزاد اسلامي واحد خميني‌ شهر در شهر اصفهان در سال 1400 بود كه با روش نمونه ‌گيري خوشه اي 384 نفر انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه هاي گرايش به فضاي مجازي يانگ (1998)، مقياس سرشت و منش كلونينجر (1994)، پرسشنامه صبحگاهي شامگاهي هورن و استبرگ (1976)، سياهة سبك هويت برزونسكي(1992) و پرسشنامۀ اضطراب بك و همكاران (1988) مورد ارزيابي قرار گرفتند. بررسي داده‌هاي پژوهش با آزمون‌ مدل معادلات ساختاري با PLS-Smart 2-3 انجام شد. نتايج نشان داد كه تأثير خودراهبري و هويت هنجاري بر گرايش به فضاي مجازي منفي بود. تأثير نوجويي و هويت سردرگم اجتنابي بر گرايش به فضاي مجازي مثبت بود. اضطراب بين آسيب پرهيزي، هويت سردرگم اجتنابي و تيپ شبانه‌ روزي و همكاري با گرايش به فضاي مجازي نقش ميانجي داشت.