تثبيت حاكميت ايران بر جزاير سه‌گانه (ابوموسي، تنب بزرگ، تنب كوچك)

هدف پژوهش حاضر، ارائۀ راه‌حل‌هاي پيشنهادي براي تثبيت حاكميت ايران بر جزاير سه‌گانۀ ابوموسي، تنب بزرگ و تنب كوچك است. براي دستيابي به اين راه‌حل‌‌ها، تلاش مي‌‌شود به اين پرسش اصلي پاسخ داده شود كه تا چه اندازه مي‌‌توان با غيرامنيتي‌كردن جزاير سه‌گانه و اجراي سياست‌‌هاي توسعه‌محور در اين جزاير، به تثبيت حاكميت ايران بر اين جزاير كمك كرد؟ براي پاسخ به اين پرسش، در بخش چارچوب نظري، به نظريۀ امنيتي بري بوزان و نظريۀ توسعۀ درون‌‌زا پرداخته مي‌‌شود. در قرن بيست‌ويكم، توسعه و امنيت يك رابطۀ همبستگي مستقيم با يكديگر دارند؛ بدان معني كه هر اندازه كه ميزان توسعه‌يافتگي اقتصادي كم باشد، به همان ميزان سطح امنيت كاهش مي‌‌يايد و برعكس، هر اندازه ميزان توسعه‌يافتگي اقتصادي زياد باشد، به همان نسبت ميزان امنيت افزايش مي‌‌يابد. در همين راستا، توسعه‌يافتگي جزاير سه‌گانه مي‌‌تواند به نوبۀ خود به افزايش امنيت در آن‌ها كمك شاياني بكند. درنتيجه، براي تثبيت حاكميت ايران در اين جزاير بايد به رابطۀ متقابل امنيت و توسعه در اين مناطق توجه ويژه‌‌اي كرد. در ادامه بر اهميت تاريخي اصل حاكميت براي كشورها در دوران مدرن تأكيد و سپس با اشاره به حاكميت تاريخي ايران بر اين جزاير، اهميت اين جزاير براي ايران تبيين مي‌‌شود. همچنين فرضيۀ نوشتار حاضر اين است كه با پيگيري سياست غيرامنيتي‌كردن جزاير سه‌گانه و اجراي سياست‌‌هاي توسعه‌محور مي‌‌توان حاكميت ايران بر اين جزاير را تثبيت كرد.