حق دسترسي به واكسن به مثابه حق بشر

اين مقاله به تعهدات حقوق بشري شركت‌هاي دارويي در مورد دسترسي به واكسن‌ها و ساير داروهاي توليدشده براي پيشگيري و درمان كوويد-19  مي‌پردازد. به نظر مي‌رسد دستورالعمل سازمان ملل، اصول راهنماي ملل متحد راجع به تجارت و حقوق بشر از جمله اسناد مهمي هستند كه به شركت‌هاي داروساز و واكسن‌ساز نوعي مسؤوليت بار نهاده و به نوعي شركت‌هاي داروساز را در خصوص دسترسي عادلانه به واكسن و داروهاي خاص در شرايط اضطراري داراي مسؤوليت مي‌داند. ازآنجاكه حق دسترسي به واكسن از جمله حقوق اساسي و بنيادين بشر محسوب مي‌گردد در شرايط اضطراري همه‌گيري ويروس‌ها بايد دسترسي به روش عادلانه صورت پذيرد و تا حد ممكن از تبعيض، انحصارطلبي و ملي‌گرايي جلوگيري گردد. نتايج حاكي از آن است كه دسترسي همگاني به واكسن در قبال همه‌گيري كرونا تحت عنوان قرارداد اجتماعي توجيه مي‌شود و حقوق بشر را متقاعد مي‌سازد كه به طور گسترده‌تري ايده مسؤوليت اجتماعي شركت‌ها را پشتيباني كند. از ديگر نتايج اين مقاله حاكي از آن است كه چالش‌هاي فراواني بر سر راه تحقق دسترسي همگاني به واكسن قرار دارد كه ملي‌گرايي، انحصارطلبي، قيمت‌گذاري‌هاي گزاف، گسترش فساد از جمله مهم‌ترين اين چالش‌ها مي‌باشد. اميد است كه با نظارت صحيح سازمان‌هاي بين‌المللي و بهداشت جهاني اين چالش‌ها كمتر شده تا راه براي دستيابي عادلانه به واكسن به عنوان حق اساسي بشر هموار گردد.