امكان‌سنجي تأسيس فلسفۀ وحياني براساس مباني حكمت متعاليه

پيوند عميق ميان گزاره‌هاي وحياني و فلسفي ازسوي فيلسوفان مسلمان پذيرفته شده است؛ اما دربارۀ اتخاذ گزاره‌هاي وحياني برگرفته از شهود نبوي به‌عنوان معياري فلسفي براي سنجش حقيقت ديگر گزاره‌ها و نيز منبعي يقيني براي اخذ گزاره‌ها و به‌كارگيري آن‌ها به‌عنوان مقدمات برهان چندان اتفاق‌نظر نبوده است. با توجه به اهتمام ملاصدرا در به‌كارگيري گزاره‌هاي وحياني در نظام حكمت متعاليه، پژوهش حاضر با روش تحليلي ـ استدلالي به اين دغدغۀ مهم توجه كرده است. دستاوردهاي اين پژوهش نشان خواهد داد كه نه‌تنها امكان بهره‌مندي از شهود وحياني و گزاره‌هاي متخذ از آن در فرايند فلسفه‌ورزي وجود دارد؛ بلكه براساس برخي از مباني حكمت صدرايي مانند «اصالت وجود»، «انحصار شناخت حقيقت وجود در راه شهود»، «اصالت علم حضوري در نظام حكمت صدرايي» و «اعتبار معرفتي گزاره‌هاي وحياني به‌مثابۀ شهودات خطاناپذير»، امكان ارائۀ سازوكاري عقلاني براي تأسيس نظامي فلسفي بر پايۀ گزاره‌هاي وحياني وجود دارد. تأسيس اين نظام فلسفي كه مي‌توان آن را «فلسفۀ وحياني» نام نهاد، دستاوردهاي شايان توجهي براي سنت تفكر عقلي اسلامي در پي خواهد داشت كه از جملۀ آن‌ها مي‌توان به تنوع در روش‌هاي فلسفه‌ورزي، ارائۀ رويكردي جديد در هماهنگي عقل و نقل، گسترش و تنوع در مسائل فلسفي و فراهم كردن بستري مناسب براي تحقق فلسفۀ دين متعاليه و فلسفۀ دين تطبيقي اشاره نمود.