بررسي اثر پوسته هاي زيستي (Biological crusts) بر برخي خصوصيات خاك

رشد بيابان در ايران معضلي بزرگ به شمار مي‌رود. بخش وسيعي از اراضي كشور را محيط‌هاي آسيب‌پذير به خطر بياباني‌شدن احاطه كرده‌اند، به طوريكه حدود 75 درصد از اكوسيستم‌هاي مناطق خشك و نيمه‌خشك كشور، با آثار و پيامدهاي بياباني شدن روبرو هستند. آثاري چون خشك شدن درياچه‌هاي داخلي، طوفان‌هاي ماسه، گرد و غبار و تشديد فرسايش بادي، جلوه بارزي از نرخ رو به رشد بياباني‌شدن در سال‌هاي اخير در كشور است. در اكوسيستم‌هاي خشك و نيمه‌خشك به دليل كمبود رطوبت و ساير شرايط نامناسب اقليمي، پوشش گياهي اندكي وجود دارد. در نتيجه خاك‌ها بيشتر در معرض تخريب هستند، ولي در برخي از اين مناطق با وجود كمبود رطوبت خاك، دماي بالا و ساير شرايط نامناسب اكولوژيك، فواصل بين گياهان اغلب توسط جامعه‌اي از موجودات گياهي ذره‌بيني پوشانده شده است و اين جوامع به نام پوسته‌هاي زيستي خاك شناخته مي‌شود. پوسته-هاي زيستي خاك، مشاركت ذرات معدني خاك همراه با سيانوباكتري‌ها، جلبك‌ها، قارچ‌ها، گلسنگ‌ها يا بريوفيت‌ها بوده و پوشش رايج در فضاهاي باز اطراف گياهان آوندي در مناطق خشك و نيمه‌خشك هستند. پوسته‌هاي زيستي به طور قابل توجه فرآيندهاي زيست‌بوم‌هاي اوليه را تحت تاثير قرار مي‌دهند و به عنوان مهندسين زيست‌بوم در مناطق خشك توصيف شده‌اند.