الگوي ساختاري بهزيستي روانشناختي مادران دانش‌آموزان كم توان ذهني بر اساس ويژگي هاي فرزندشان با ميانجي‏گري ذهن آگاهي

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه ويژگي‌هاي فرزند (مشكلات رفتاري و مهارت‌هاي اجتماعي) با بهزيستي روانشناختي مادران دانش‌آموزان كم‌توان ذهني با نقش ميانجيگر ذهن‌آگاهي مادر انجام شد. پژوهش از نوع توصيفي‌ـ همبستگي بود. جامعه آماري شامل دانش‌آموزان داراي كم‌تواني ذهني مدارس ابتدايي كم‌تواني ذهني استان گلستان، در سال تحصيلي 99ـ1398، و مادران آن‌ها بودند. 298 دانش‌آموز با نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده عبارتنداز: پرسشنامه مشكلات رفتاري كودكان راتر (1967)، مقياس مهارت هاي اجتماعي ماتسون (1983)، پرسشنامه پنج‌وجهي ذهن‌آگاهي (2006) و مقياس بهزيستي روانشناختي ريف (1980). داده‌ها با آمار توصيفي، آزمون همبستگي پيرسون و مدل‌يابي معادلات ساختاري با استفاده از نرم‌افزارهاي آماري SPSS23 و AMOS23 تحليل شدند. نتايج حاكي از همبستگي مثبت معناداري بين مهارت‌هاي اجتماعي و ذهن آگاهي با بهزيستي روانشناختي بود. همچنين بين مشكلات رفتاري با بهزيستي روانشناختي همبستگي منفي معناداري وجود داشت. بعلاوه نقش ميانجي ذهن‌آگاهي در رابطه ويژگي‏هاي فرزند (مشكلات رفتاري و مهارت هاي اجتماعي) با بهزيستي روانشناختي مورد تأييد قرار گرفت (01/0 P). از يافته‌هاي پژوهش چنين استنباط مي شود كه با كاهش مشكلات رفتاري و افزايش مهارت هاي اجتماعي دانش‌آموزان در مدراس مي توان زمينه بهبود بهزيستي روانشناختي مادران آن‌ها را ايجاد نمود.