رابطه بين اهمالكاري سازماني و مؤلفه هاي سرمايه روانشناختي در كاركنان: نقش واسطه اي تفكر انتقادي

هدف پژوهش حاضر، تعيين نقش واسطه‌اي تفكر انتقادي در رابطه بين اهمالكاري و سرمايه روانشناختي كاركنان بود. روش پژوهش، توصيفي و از نوع همبستگي و روش مدل‏يابي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل كليه كاركنان بانك پارسيان تهران در سال 1400 1399 با حجم 2600 نفر بود و 300 نفر نمونه با روش نمونه گيري طبقه‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي سنجش، مقياس اهمالكاري سازماني صفاري‏نيا و همكاران (1390)، پرسشنامه سرمايه روانشناختي لوتانز و همكاران (2007) و پرسشنامه تفكر انتقادي ريكتس (2003) بودند. داده‏ها توسط نرم افزار SPSS25 و ليزرل تجزيه و تحليل شد. طبق نتايج به دست آمده بارعاملي مسير مستقيم تاثير سرمايه روانشناختي بر اهمالكاري معنادار نبود، اما با ميانجي‏گري تفكر انتقادي اين مسير در سطح 0.05 معنادار شد. سپس براي اصلاح مدل، مسيرهايي كه بارعاملي آنها معنادار نبود، حذف شد. در نهايت مدل اصلاح شده داراي برازش مطلوب و مناسبي بود. با توجه به نتايج مي‌توان گفت هر چقدر فرد از سرمايه روانشناختي و تفكر انتقادي بيشتري بهره داشته باشد، ميزان اهمالكاري وي كمتر خواهد بود. بنابراين مي‌توان با استفاده از راهكارهاي اجرايي مناسب جهت افزايش سرمايه روانشناختي كاركنان گامي در جهت كاهش اهمالكاري سازماني برداشت.