مقايسه تداعي‏ هاي ضمني و آشكار مربوط به افسردگي و اضطراب در افراد مبتلا به اختلال خوردن و افراد سالم

اختلال خوردن يك بيماري پيچيده روانپزشكي مزمن و ناتوان‌‌كننده است. در دهه ‏هاي اخير، مدل شناختي اختلال‌‌هاي خوردن پيشتاز نظريه‏پردازي، تحقيق و درمان بوده است. در تحقيقات جديد دو مدل نظري متمايز براي پردازش و ارزيابي ‏هاي آشكار و ضمني اطلاعات استفاده مي ‏كنند. هدف از پژوهش حاضر مقايسه تداعي ‏هاي ضمني و آشكار مربوط به افسردگي، اضطراب و نگرش به غذا در افراد مبتلا به اختلال خوردن و افراد سالم بود. روش تحقيق توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل افراد مبتلا به اختلال خوردن شهر تهران بود كه در شش ماهه اول سال 1399 به مراكز درماني و مشاوره مراجعه كرده بودند. روش نمونه ‏گيري به صورت خوشه در دسترس و هدفمند انجام شد. حجم نمونه 300 نفر بود كه با پرسشنامه‏ هاي SCL-90، سياهه اختلال خوردن اهواز (شريفي فرد،1377)، مقياس نگرش به غذا (تيچمن و همكاران، 2003) و تكليف مبتني بر رايانه آزمون تداعي ضمني (گرينوالد و همكاران، 1998) آزمون شدند. داده‏ها با استفاده از تحليل واريانس مورد بررسي قرار گرفت. نتايج اين تحليل نشان داد كه در تداعي آشكار و ضمني افسردگي، در تداعي ضمني اضطراب و در تداعي آشكار نگرش به تغذيه بين افراد مبتلا به اختلال خوردن و افراد سالم تفاوت معنادار وجود دارد. همچنين نتايج تحليل رگرسيون نيز مشخص كرد كه تنها تداعي و ضمني آشكار افسردگي و تداعي ضمني اضطراب مي‏ توانند به شكل معنادار اختلال خوردن را پيش ‏بيني نمايند. اين نتايج تأييد كنندة نقش تداعي ‏‏هاي ضمني و آشكار در عرصه باليني است؛ همچنين در شناخت بهتر اختلال خوردن كمك مي‏كند تا در تدوين برنامه‏ هاي آموزشي و مداخله ‏هاي روانشناختي مورد ملاحظه قرار گيرد.