نقش واسطه‌اي تمايز خود در رابطه علّي بين افسردگي و رضايت زناشويي زنان متأهل

پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه ميان افسردگي و رضايت زناشويي با نقش واسطه‌اي تمايز خود در زنان متأهل از منطقه 2 شهرداري شهر اهواز انجام شد. اين پژوهش از نوع توصيفي‌ همبستگي و از طريق مدل يابي معادلات ساختاري به روش همبستگي چندمتغيري انجام شد. 260 زن متأهل شهر اهواز در سال 1399 به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزارهاي مورد استفاده سياهه‌هاي تمايز خود (اسكورن و فريندلندر، 1998)، رضايت زناشويي انريچ (به نقل از سليمانيان، 1373) و افسردگي بك (بك و همكازان، 1996) بود. براي تحليل داده‌ها از روش الگويابي معادلات ساختاري و براي بررسي اثرات واسطه‌اي از روش بوت استراپ استفاده شد. تحليل‌هاي الگويابي معادلات ساختاري تأييد كرد كه برازندگي مدل پيشنهادي مناسب است. نتايج حاكي از آن بود كه نشانگان افسردگي از طريق ميانجي‌گري تمايز خود و خرده‌مقياس‌هاي آن (جدايي عاطفي، واكنش هيجاني، جايگاه من و آميختگي با ديگران) بر رضايت زناشويي تأثيرگذار بوده است (0.001 =p). با توجه به بحث تمايزيافتگي، به‌نظر مي‌رسد آشنا كردن زوجين با اين متغير در زمان ازدواج به رضايت بيشتري در ازدواج و رابطه زناشويي آنان منجر مي‌شود.