اثربخشي مداخله‌ شفقت خود بر تكانشگري دانشجويان دچار شكست عاطفي

پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي و تداوم اثر مداخله شفقت خود، بر تكانشگري دانشجويان دچار شكست عاطفي انجام شد. روش پژوهش، از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري يك ماهه با گروه كنترل بود. جامعه ي آماري شامل كليه ي دانشجويان دانشگاه هاي شيراز بود كه در سال تحصيلي 99‌98 مشغول به تحصيل در دانشگاه بودند. با روش نمونه گيري در دسترس، 27 نفر از دانشجويان (12 نفر در گروه آزمايش و 15 نفر در گروه كنترل) كه مطابق با ملاك هاي ورود و خروج بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. براي گردآوري اطلاعات از پرسشنامه هاي شفقت خود نف و تكانشگري بارات (BIS‌-11)، استفاده شد. در گروه آزمايشي مداخله شفقت خود نف (در 8 جلسه 60 دقيقه اي) اجرا شد اما در گروه كنترل مداخله اي صورت نگرفت. داده ها با استفاده از آزمون آماري تحليل واريانس اندازه گيري مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج پژوهش نشان داد كه مداخله شفقت خود در كاهش تكانشگري دانشجويان دچار شكست عاطفي اثربخش بود و اين اثربخشي در دوره پيگيري يك ماهه نيز تداوم داشت. شفقت خود مي تواند از طريق تخفيف احساسات ناخوشايند ناشي از افت ارزش خود و حرمت خود كه به دنبال وقوع شكست اتفاق مي افتد و همچنين با افزايش خودآگاهي و خودكنترلي سبب كاهش تكانشگري شود.