ارتباط تاب آوري و خودشفقت ورزي با سازگاري اجتماعي دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر كلاچاي

زمينه و هدف: سازگاري اجتماعي در نوجوانان يكي از نشانه سلامت روان است كه عواملي ازجمله تاب آوري و شفقت مي تواند در ايجاد و تقويت آن مؤثر باشد. پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه بين تاب آوري و خودشفقت ورزي با سازگاري اجتماعي دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر كلاچاي انجام شد. روش و مواد: مطالعه حاضر به صورت توصيفي همبستگي انجام شد. جامعه آماري شامل دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر كلاچاي بود كه 186 نفر از آنها به روش نمونه گيري طبقه بندي انتخاب شدند. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه هاي تاب آوري Conner-Davidson، خودشفقت ورزي Neff و سازگاري اجتماعي Clark و همكاران بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-21 وز آزمون هاي آماري رگرسيون چند متغيره و همبستگي تحليل شدند. يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) سن شركت كنندگان (8/1) 8/16 سال بود. ميانگين (انحراف معيار) نمره تاب آوري (1/8) 8/85، خودشفقت ورزي (2/11) 5/108 و سازگاري اجتماعي (9/8) 8/76 بود. بين تاب آوري با سازگاري اجتماعي (001/0 P ) و بين خودشفقت ورزي با سازگاري اجتماعي (001/0 P) افراد رابطه معنادار مثبت وجود داشت. نتايج تحليل رگرسيون نشان داد در مجموع دو متغير توانسته اند 6/78 درصد سازگاري اجتماعي را پيش بيني نمايند. آزمون تحليل واريانس براي معني دار بودن رگرسيون نشان داد با 99 درصد اطمينان، متغير تاب آوري توان پيش گويي سازگاري اجتماعي را داشت (001/0 P و 017/174=184 و 1F). همچنين با 99 درصد اطمينان، متغير خود شفقت ورزي توان پيش گويي سازگاري اجتماعي را داشت (001/0 P و 123/340=183 و 2F). نتيجه گيري: مطالعه نشان داد بين تاب آوري و خودشفقت ورزي با سازگاري اجتماعي دانش آموزان رابطه وجود داشت. هرچه دانش آموزان تاب آوري بيشتري داشته باشند، سازگاري اجتماعي شان بيشتر مي شود. همچنين، هرچه دانش آموزان خودشفقت ورزي بيشتري داشته باشند، سازگاري اجتماعي شان بيشتر مي شود.