اثربخشي درمان مبتني بر شفقت خود بر تاب آوري، خودگسستگي، ذهن آگاهي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

زمينه و هدف: بيماري ديابت پيامدهاي روان شناختي منفي زيادي دارد و ويژگي هاي روان شناختي كه در نتيجه وقوع اكثر بيماري ها از جمله ديابت فرد را دچار مشكل مي كند، تاب آوري، خودگسستگي و ذهن آگاهي است. هدف اين پژوهش تعيين اثربخشي درمان مبتني بر شفقت خود بر تاب آوري، خودگسستگي، ذهن آگاهي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بود. روش و مواد: روش پژوهش از نوع نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون با گروه گواه و دوره پيگيري بود. جامعه آماري اين پژوهش شامل افراد مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به بيمارستان بهلول، مركز بهداشتي درماني فياض بخش و مركز بهداشتي درماني بيلند شهر گناباد در سال 1397 بود. تعداد نمونه اين پژوهش شامل 60 نفر از جامعه مذكور بود كه به روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند و به طور تصادفي به دو گروه 30 نفري آزمايش و گواه تقسيم شدند. درمان مبتني بر شفقت خود براي گروه آزمايش انجام شد اما در گروه گواه، مداخله اي صورت نگرفت. ابزار اندازه گيري شامل پرسشنامه تاب آوري، پرسشنامه خودگسستگي و پرسشنامه ذهن آگاهي بود. تحليل داده ها با استفاده از تحليل كوواريانس چندمتغيري و با نرم افزار SPSS-22 صورت گرفت. يافته ها: ميانگين (انحراف معيار) تاب آوري گروه آزمايش در پيش آزمون (11.8) 47.7 بود كه در پس آزمون به (11.3) 55.8 و در پيگيري به 56.3 (11.2) افزايش يافت (0.01 P) اما تفاوت ميانگين (انحراف معيار) تاب آوري گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون از نظر آماري معنادار نبود. ميانگين (انحراف معيار) خودگسستگي گروه آزمايش در پيش آزمون (12) 99.9 بود كه در پس آزمون به (12.3) 85.6 و در پيگيري به (12.4) 85.9 كاهش يافت (0.01 P) اما تفاوت ميانگين (انحراف معيار) خودگسستگي گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون از نظر آماري معنادار نبود. ميانگين (انحراف معيار) ذهن آگاهي گروه آزمايش در پيش آزمون (19.7) 171.2 بود كه در پس آزمون به (20.5) 189.7 و در پيگيري به (20.8) 190.1 افزايش يافت (0.01 P) اما تفاوت ميانگين (انحراف معيار) ذهن آگاهي گروه گواه در پيش آزمون و پس آزمون از نظر آماري معنادار نبود. نتيجه گيري: مطالعه نشان داد درمان مبتني بر شفقت خود منجر به افزايش تاب آوري و ذهن آگاهي و كاهش خودگسستگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو شد.