بررسي تاثير مشخصات شيارها بر مقاومت لغزندگي روسازي هاي بتني شيارزني شده

تأمين مقاومت لغزندگي كافي يكي از مسائل مهم در ساخت روسازي‌هاي بتني مي‌باشد و با توجه به عدم اصطكاك كافي در رويه‌هاي صاف و بدون بافت، از اين نوع رويه‌ها فقط مي‌توان در محل‌هايي مثل پاركينگ و انبارها كه مسئله‌ي لغزندگي اهميت چنداني ندارد، استفاده كرد. با وجود آن كه دستورالعمل جامعي جهت ايجاد بافت روي روسازي‌هاي بتني وجود ندارد، اما روش‌هايي مانند شياردار كردن سطح رويه، گوني‌كشي، جاروزني و نيز در معرض قرار دادن سنگ‏دانه‌ها، جهت ايجاد بافت روي روسازي و افزايش اصطكاك مورد استفاده قرار مي‌گيرند. در اين پژوهش، روش‌ شيارزني روي بتن تازه، با استفاده از آزمايش‌هاي آونگ انگليسي و پخش ماسه مورد مطالعه قرار گرفت. لذا، شيارهايي در سه فاصله‌ي مركز تا مركز (12.7، 19 و 25.4 ميلي‌متر)، سه پهنا (2.5، 3.2 و 3.8 ميلي‌متر) و سه راستا (عرضي، مورب و طولي) روي نمونه‌هاي بتني ايجاد شدند. نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد كه عمق بافت ايجاد شده، با افزايش فاصله و كاهش پهناي شيارها، كمتر مي‌شود. مقدار اصطكاك توليد شده در هر سه راستاي شيارزني، با افزايش فاصله‌ي شيارها، كاهش يافته و با افزايش پهناي شيارها، ابتدا افزايش و سپس كاهش پيدا مي‌كند. مطابق نتايج، شيارهاي عرضي بيشترين مقاومت لغزندگي را حاصل مي‌كنند.