كاهش تبخير از سطح آب با استفاده از مونولايرها

امروزه با توجه به تغييرات اقليمي‎‎، محدوديت منابع آب‌‎ و رشد جمعيت، مشكل تبخير از مخازن آب به يك معضل جهاني تبديل شده است. جهت كاهش تبخير از سطح آب، روش‌هاي متنوعي ارائه شده است كه يكي از روش‌هاي معمول، استفاده از الكل‌هاي سنگين هگزادكانول و اكتادكانول به‌صورت پودر يا محلول است. كاربرد اين الكل‎ها به‌صورت محلول به همراه يك حلال بيشتر متداول بوده زيرا با وزش باد كمتر جابجا شده و يكنواختي پخش بيشتري دارند. در پژوهش حاضر از بريج-35 به دليل سازگاري با محيط‌زيست بجاي حلال‎هاي معمول جهت تهيه امولسيون‌هاي هگزادكانول، اكتادكانول و تركيب هگزادكانول با اكتادكانول استفاده گرديد. جهت بررسي عملكرد امولسيون‌هاي ساخته‌شده، تشت هاي تبخير كلاس  Aمورد استفاده قرار گرفتند. جهت بررسي كارايي تركيبات شيميايي مورد استفاده در اين تحقيق از روش‌هاي فيزيكي مقابله با تبخير از قبيل توپ هاي شناور و سايبان استفاده گرديد. نتايج آزمايش‌ها نشان داد كه امولسيون اكتادكانول و بريج نسبت به دو امولسيون ديگر مورد استفاده از كارايي بهتري در كاهش تبخير از سطح آب برخوردار است. مقايسه كارايي روش‌هاي مختلف نشان مي‌دهد كه سايبان و توپ‌هاي شناور به ترتيب با 60 و 56 درصد كاهش تبخير بهترين عملكرد را داشته و امولسيون اكتادكانول نيز با 36 درصد كاهش تبخير در رده بعدي قرار مي‌گيرد. با اين حال امولسيون اكتادكانول در بعضي موارد عملكرد مشابه با روش‌هاي فيزيكي در كاهش تبخير از سطح آب داشته است. بررسي تاثير سرعت باد بر عملكرد مونولاير نشان داد كه در سرعت‌هاي كم عملكرد مونولاير شبيه به توپ و سايبان بوده ولي به‌تدريج با افزايش سرعت باد، عملكرد مونولاير به‌شدت كاهش مي‌يابد.