بررسي تأثير روش‌هاي توسعه‌ي كم‌اثر بشكه‌ي ذخيره آب باران و ترانشه نفوذ بر كاهش مقادير دبي اوج سيلاب‌هاي شهري

توسعه‌ي شهرنشيني در سراسر جهان، ازجمله در ايران، موجب افزايش مناطق غيرقابل نفوذ و به دنبال آن وقايع شديد سيل شده است. هدف اصلي مطالعه حاضر، شبيه‌سازي شبكه‌ي جمع‌آوري رواناب سطحي موجود در منطقه دو شهرداري تهران (ايوانك) بوده كه به كمك مدل كامپيوتري SWMM مورد بررسي قرار گرفت. پس از بررسي وضع موجود شبكه، با استفاده از روش‌هاي توسعه‌ي كم‌اثر بشكه باران، ترانشه نفوذ و تركيب اين دو روش، آبگرفتگي معابر و نحوه‌ي تاثير آن بر رواناب و حجم ذخيره آب بررسي شد. نتايج نشان داد كه دبي اوج سيلاب نسبت به شرايط موجود و در دوره‌ي بازگشت 10 سال، در روش بشكه باران (سناريوي اول) 22 درصد، در روش بشكه باران (سناريوي دوم) 31 درصد، در روش ترانشه نفوذ 29 درصد و در روش تركيبي 50 درصد كاهش داشته است لذا به‌كارگيري هم‌زمان دو روش بشكه‌ باران و ترانشه نفوذ در به حداقل رساندن خسارات پس از سيل با كاهش دبي اوج سيلاب، در مقايسه با به‌كارگيري جداگانه هر يك از روش‌ها، مؤثر و قابل‌توجه بوده است. همچنين جهت بررسي اقتصادي، هزينه‌ي هر روش با توجه به حجم ذخيره‌ي آب سنجيده شد. بر اساس نتايج، با در نظر گرفتن دوره‌ي بازگشت طراحي 10 سال، نياز است به ازاي ذخيره‌ي هر يك ميليون ليتر، در روش بشكه باران 20.20 ميليارد ريال، در روش ترانشه نفوذ 11.68 ميليارد ريال و در روش تركيبي (ترانشه نفوذ و بشكه باران) 14.69 ميليارد ريال هزينه شود. با توجه به نتايج، روش ترانشه نفوذ به عنوان اقتصادي‌ترين روش مورد مطالعه در منطقه شناسايي شد.