ارزيابي ميزان پايداري اجتماعي مسكن در سكونتگاه‌هاي غيررسمي (نمونۀ موردي: شهر اردبيل)

در ميان مؤلفه‌هاي پايداري در سكونتگاه‌هاي شهري، پايداري اجتماعي مسكن يكي از مهم‌ترين دغدغه‌هاي مديران و تصميم‌گيران شهري است. در پژوهش حاضر باتوجه به اهميت متغير بالا، به ارزيابي آن در سكونتگاه‌هاي غيررسمي شهر اردبيل پرداخته‌ شده است. شهر اردبيل، به‌دليل مهاجرت‌هاي بي‌رويۀ روستا-شهري، در سه دهۀ اخير رشد فزايندۀ فيزيكي و جمعيتي را تجربه كرده و اين امر باعث شكل‌گيري محلات حاشيه در اطراف شهر، درجهت جذب جمعيت اضافي شده است، اين محلات درزمينۀ پايداري اجتماعي مسكن دچار مسائل و مشكلات متعددي هستند؛ بنابراين پژوهش حاضر با هدف بررسي پايداري اجتماعي مسكن در سكونتگاه‌هاي غيررسمي شهر اردبيل انجام مي‌شود. پژوهش حاضر از نوع كاربردي و از لحاظ ماهيت، به روش توصيفي- تحليلي است. براي تبيين مؤلفه‌هاي ارزيابي در جغرافياي محلات موردمطالعه، از روش پيمايشي، ابزار پرسشنامه و نرم‌افزارهاي spss و Arc GIS استفاده ‌شده است. جامعۀ آماري، محله‌هاي غيررسمي شهر اردبيل با جمعيتي معادل 74628 نفر هستند و تعداد نمونه‌ها مطابق با فرمول كوكران با درصد احتمال صحت گفتار 95 درصد، 382 نفر به‌دست آمده است. در اين بررسي، درجهت تحليل، ارزيابي و رتبه‌بندي محلات موردمطالعه به لحاظ پايداري اجتماعي مسكن از مدل‌هاي تصميم‌گيري چندمعيارۀ تاپسيس، ويكور، ساو و مدل ادغامي كپلند استفاده شده است. مطابق با يافته‌هاي پژوهش، نتايج نشان داد كه براساس ابعاد تحليل‌شده در ارزيابي پايداري اجتماعي مسكن محلات غيررسمي شهر اردبيل، محله‌هاي ايران‌آباد (جين كندي) و گلمغان داراي بيشترين ميزان ناپايداري اجتماعي مسكن و محله‌هاي سلمان‌آباد و ميراشرف داراي كمترين ميزان ناپايداري اجتماعي مسكن در مقايسه با ساير محلات موردمطالعه در اين تحقيق هستند.