بررسي ارتباط استرس پس از سانحه با ويژگي‌هاي شخصيتي در پرستاران مراقبت‌كننده از بيماران مبتلا به كوويد-۱۹

مقدمه: اختلال استرس پس از سانحه تأثير زيادي بر كيفيت مراقبت‌هاي باليني  مي‌تواند داشته باشد. ازاين‌جهت بايد عوامل خطرزاي مرتبط شناسايي شوند. اين مطالعه باهدف تعيين ارتباط بين ويژگي‌هاي شخصيتي و اختلال استرس پس از سانحه در پرستاراني كه در بخش مراقبتي بيماران كوويد-۱۹، انجام شد. روش بررسي: اين مطالعه از نوع مقطعي- همبستگي در سال ۱۴۰۰ روي ۳۱۶ پرستار با روش نمونه‌گيري تصادفي انتخاب شدند. ابزار گرد‌آوري شامل پرسشنامه اطلاعات دموگرافيك، مقياس ويژگي‌هاي شخصيتي (NEO-FFI) و مقياس پرسشنامه اختلال استرس پس از سانحه مي‌سي‌سي‌پي بود. داده‌ها با نرم‌افزار 22 PSSS و آزمون‌هاي آماري ضريب همبستگي اسپيرمن و پيرسون و آزمون‌هاي Paired- t testو Wilcoxon تحليل شد. نتايج: 13.3% از پرستاران اين مطالعه مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه بودند. بين زيرمقياس‌هاي ويژگي‌هاي شخصيتي با جنس زن به ترتيب رنجوري ( P=0.031) ، اشتياق به تجارب تازه (P=0.001)، توافق پذيري(P=0.001)، گروه‌هاي سني به ترتيب رنجوري (P=0.001)، برون‌گرايي–درون‌گرايي (P=0.2)، اشتياق به  تجارب تازه (P=0.001)، توافق پذيري (P=0.2) و سابقه ابتلا به كويد 19 به ترتيب برون‌گرايي– درون‌گرايي (P=0.5) و توافق پذيري (P=0.071) تفاوت معني‌داري يافت شد  و PTSD با گروه‌هاي سن تفاوت معني‌دار مشاهده شد (P 0/05). همچنين بعد رنجوري (0.11 r=- , 0.01 p )، اشتياق به تجارب تازه (0.98, r= 0.01 p ) و توافق‌پذيري(0.57 r= , 0.01 p ) با نمره كل اختلال استرس پس از سانحه ارتباط معنادار داشتند(P 0/05). نتيجه‌گيري: با به‌كارگيري پرستاران با ويژگي‌هاي شخصيتي مناسب علاوه بر اقدامات حمايتي ديگر مي‌توانيم شاهد كنترل و يا حتي كاهش هرگونه استرس و نگراني باشيم. تدوين برنامه‌هاي آموزشي–درماني مناسب به‌منظور تغيير و اصلاح ويژگي‌هاي شخصيتي و همچنين آموزش مهارت‌هاي مقابله با موقعيت‌هاي استرس‌زا، مي‌تواند گامي مؤثر در كاهش استرس باشد.