بررسي حس عمقي مفصل لگن و زانو و انواع تعادل در افراد ورزشكار و غيرورزشكار متعاقب پروتكل خستگي

زمينه و هدف: حس عمقي بخشي از سيستم حسي پيكري مي باشد كه مسئول گردآوري اطلاعات براي سيستم عصبي مركزي به منظور آگاهي دادن از وضعيت بخش هاي بدن است. يكي از عوامل ايجاد اختلال در حس عمقي خستگي است. از طرفي خستگي ممكن است تحت تأثير سابقه ورزشي قرار گيرد. هدف پژوهش حاضر مقايسه آثار خستگي عضلات مركزي بر حس عمقي لگن و زانو و ميزان انواع تعادل افراد ورزشكار و غيرورزشكار بود. روش بررسي: 30 مرد (15 ورزشكار و 15 غيرورزشكار) (64/1±87/24 سال سن، 53/5±27/178 سانتي‌متر قد، 78/6±13/73 كيلوگرم وزن، طول اندام تحتاني 73/4±87/90 سانتي‌متر) به‌عنوان پيش‌آزمون، آزمون هاي حس عمقي لگن و زانو و تعادل (ايستا و پويا) را انجام دادند. در جلسه دوم، افراد پس از شركت در پروتكل خستگي عضلات مركزي، بلافاصله آزمون هاي حس عمقي و تعادل را در شرايط خستگي انجام دادند. به منظور مقايسه ي نتايج پيش و پس از انجام پروتكل خستگي از روش كوواريانس استفاده گرديد. سطح معني‌داري (05/0p≤) در نظر گرفته شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه تفاوت معناداري بين اثر خستگي عضلات مركزي بر حس عمقي لگن در زاويه 30 درجه (002/0=p)، حس عمقي زانو در زاويه 60 درجه (007/0=p) و تعادل پويا (001/0=p) افراد ورزشكار و غيرورزشكار وجود دارد. در ميزان تعادل ايستا (072/0=p) اين تفاوت معنادار نبود. نتيجه‌گيري: تقويت عضلات مركزي تنه جهت پيشگيري از آسيب هاي ورزشي، بايد مورد توجه ويژه مربيان و ورزشكاران قرار گيرد. با توجه به ارتباط پديده خستگي با افزايش وقوع آسيب ورزشي، مي توان رخداد خستگي عضلات مركزي به‌ويژه در افراد غيرورزشكار را يك زنگ خطر دانست و فعاليت بدني حداقلي با تأكيد بر تقويت عضلات مركزي تنه را به همگان توصيه نمود.