طراحي مدل توسعه سلامت روان دانش آموزان در طراحي مدارس در راستاي ارتقاي دلبستگي به مكان (بر اساس الگوهاي ناخودآگاه جمعي)

سلامت روان دانش آموزان در مدارس از مهمترين عواملي است؛ كه مي تواند به طور مستقيم در كيفيت آموزش مؤثر باشد. در ميان عوامل موثر در سلامت روان دانش آموزان ايجاد فضاي معماري مناسب از جمله موارد بااهميت و مغفول مي باشد. در اين نوشتار با تاكيد بر ضرورت «دلبستگي به مكان» در طراحي مدارس، در راستاي افزايش سلامت روان، و ضرورت صميميت با فضا، اين پرسش مطرح است؛ كه با توجه به تحقيقات انجام شده در زمينه دلبستگي به مكان و به خصوص روش تحقيق كيفي، و به شيوه متن كاوي و تحليل مضمون است. كه در ابتدا، متون و منابع و نظريات اصلي در زمينه دلبستگي به محيط به خصوص دلبستگي به مدارس بررسي و تحليل شده، به روش استقرا سعي در استخراج مضامين و محتواهاي پنهاني آن و ارائه مدلي در زمينه تامين سلامت روان دانش آموزان و دلبستگي با محيط مدرسه و معنايابي مكان از ديدگاه كهن الگوهاي جمعي نمايد. نتيجه اين نوشتار به نگاهي نو بر مقوله الگوهاي ناخودآگاه در طراحي محيط مدارس در حوزه سلامت روان و تاثير طرح واره هاي فعاليتي، رفتاري و كالبدي، و بررسي مكانيزم تاثير آن بر نحوه شناخت و معنايابي توسط دانش آموزان تاكيد مي كند. در صورتي كه در مرحله معنابخشي فضا از طرحواره هاي ناخودآگاه جمعي كمك گرفته شود مي تواند مرحله شناخت منتج به ارتقاء دلبستگي به مكان سرعت بيشتري يابد. در اين مقاله مدل معنايابي مكان و ارتقاي حس دلبستگي بر پايه آركي تايپها به عنوان ايده اي جديد برآمده از نظريات و تحقيقات موجود، در مرحله معنايابي فضا مطرح مي شود. و نتيجه آنكه بازشناسي طرح واره هاي فرهنگي در ناخودآگاه جمعي دانش آموزان و جهت دهي به طراحي معماري مدارس مي تواند از عوامل مهم ايجاد دلبستگي به مكان هاي آموزشي در دانش آموزان باشد.