سير تحول نااميدي و اميد در جامعۀ ايران براساس فيلم‌هاي سينمايي؛ رويكردي زباني و شناختي

هدف اين پژوهش، مطالعۀ سير تحول «نااميدي» و «اميد» در حدود پنجاه سال گذشته، از دهۀ 50 تا 90 شمسي، در جامعۀ ايران از رهگذر فيلم‌هاي سينمايي است كه بازتاب واقعيت اجتماعي هر جامعه‌اي هستند و بيشترين تعداد و طيف مخاطب را دارند. در واقع، به‌دنبال استعاره‌ها و ساخت‌هاي زباني رمزگذار نااميدي و اميد در پيكرۀ منتخب اين پژوهش، متشكل از شش فيلم پرفروش هر دهه، براساس كووچش (2020) و يافته‌هاي دستور ساختي هستيم. با مقايسۀ بسامد وقوع اين استعاره‌ها و ساخت‌ها در طي اين دورۀ پنجاه‌ساله، به ميزان كاهش يا افزايش نااميدي و اميد در جامعۀ ايران و با تحليل كيفي آن‌ها به الگوي شناختي اميد ايرانيان در گذر زمان پي‌مي‌بريم. نتايج پژوهش، حاكي از آن است كه به‌طور كلي احساس «نااميدي» در جامعۀ ايران با شدت بسيار قابل ملاحظه و ثابت در حدود پنجاه سال گذشته افزايش يافته‌است. همچنين، در مورد الگوي شناختي اميد، مي‌توان اظهار داشت كه ايرانيان «نااميدي» را «ناتواني» و در مقابل «اميد» را «پويايي» و «تكيه به خداوند» مي‌پندارند.