بررسي تناوب سببي در زبان فارسي بر اساس رويكرد علّي

مطابق با رويكرد علّي، مهم‌ترين عامل در تجلي موضوع‌ها، روابط علّي ميان مشاركين يك رويداد است و تناوب‌هاي زباني نتيجه نماسازي بخش‌هاي مختلف اين روابط مي‌باشند. بر اساس اين رويكرد، اختلاف بين دو گونه سببي و ضدسببي به ابتداي بخش نماسازي شده مربوط مي‌شود: در گونه‌هاي سببي، جايگاه آغازين نماي فعل، توسط سبب و در گونه‌هاي ضدسببي، اين جايگاه توسط مسبَّب اشغال مي‌شود، زيرا گونه‌هاي ضدسببي موقعيتي را وصف مي‌كنند كه تأكيد بر تغيير مسبَّب و كاهش كنشگري سبب است. بررسي دستي 3602 داده پيكره‌بنياد كه برگرفته از پيكره همشهري دو مي‌باشند، گوياي آن بود كه موضوع تأكيد بر تغيير مسبَّب و كاهش كنشگري سبب، همبستگي زيادي با موضوعيت مسبب دارد. همچنين تحليل داده‌ها نشان داد كه در مورد گونه‌هاي سببي نيز موضوعيتِ بيش‌تر سبب، زمينه را براي تأكيد بر سببيت سبب، قرار گرفتن آن در آغاز نماي فعل و در نتيجه تجلي آن، در نقش فاعل فراهم مي‌آورد.