ياء معرفه در موصوفِ صفتِ عالي مبحثي تازه در دستورِ تاريخيِ زبانِ فارسي

در متون كهن، در بسياري موارد، «تر» در معنيِ «ترين» و صفتِ تفضيلي هم‌معنيِ صفتِ عالي است. در قديم گاهي به موصوفِ مفردي كه پس از صفتِ عالي يا پس از صفتِ تفضيليِ هم‌معني با صفتِ عالي مي‌آمد، يائي مي‌افزودند. پرويز ناتل خانلري اين نوع «ي» را از انواع ياء نكره تشخيص داده است، امّا از آنجا كه صفتِ عالي يكي از وابسته‌هاي معرفه‌سازِ اسم است، ياء پيوسته به موصوفِ صفتِ عالي نيز از مصاديقِ ياء معرفه است. در ترجمۀ عربي به فارسي، به‌ويژه در گزارش قرآن كريم، نيز اين نوع «ي» در ترجمۀ كلماتِ معرفه به الف و لام به‌كار رفته است. به نظر مي‌رسد اين نوع «ي» در اصل ياء موصول باشد. اين نوع ياء معرفه براي بعضي از كاتبان و مصحّحان و ويراستاران متون كهن ناشناخته مانده و همين امر سبب پيدايش سهوهايي در كتابت و تصحيح و ويرايش متون شده است.