اثربخشي آموزش بازي‌درماني مبتني بر رابطه‌درماني بر مشكلات رفتاري كودكان كم‌شنوا و تاب‌آوري مادران آنها

هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي آموزش بازي‌درماني مبتني بر رابطه‌درماني بر مشكلات رفتاري كودكان كم‌شنوا و تاب‌آوري مادران آنها بود. اين پژوهش ازنظر هدفْ كاربردي و ازنظر روشْ شبه‌آزمايشي با طرح پيش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه كنترل بود. 30 نفر از مادران به‌روش نمونه‌گيري دردسترس از مدارس ناشنواي شهر اصفهان انتخاب و به‌طور تصادفي در يك گروه كنترل و يك گروه آزمايش 15نفري جايگزين شدند. آموزش بازي‌درماني مبتني بر رابطه‌درماني در 10 جلسۀ 90دقيقه‌اي به گروه آزمايش ارائه شد؛ درحالي‌كه گروه كنترل تا پايان مرحلۀ‌ پس‌آزمون هيچ آموزشي دريافت نكردند. آزمودني‌ها با استفاده از پرسشنامه نقاط قوت و ضعف گودمن (1997) و مقياس تاب‌آوري كانر‌ـ‌ديويدسون (2003) ارزيابي شدند. داده‌هاي به‌دست‌آمده با استفاده از روش تحليل كوواريانس تك‌متغيري و چندمتغيري با استفاده از نرم‌افزار SPSS 26 تجزيه‌وتحليل شد. يافته‌ها حاكي از آن بود كه آموزش بازي‌درماني مبتني بر رابطه‌درماني بر مشكلات رفتاري و برخي از مؤلفه‌هاي آن ازجمله علائم عاطفي و رفتارهاي مطلوب اجتماعي در كودكان كم‌شنوا و تاب‌آوري مادران آنها تأثير مثبت و معناداري داشت (0/01 p)؛ بنابراين، مي‌توان نتيجه گرفت كه برنامۀ آموزش بازي‌درماني مبتني بر رابطه‌درماني باعث بهبود مشكلات رفتاري كودكان كم‌شنوا و تاب‌آوري مادران آنها مي‌شود و مي‌توان از اين برنامه در مدارس ويژۀ كودكان كم‌شنوا استفاده كرد.