تاثير دوازده هفته تمرين تركيبي و مكمل اسپيرولينا بر آيريزين ، PGC1-α و برخي شاخص هاي تركيب بدني مردان چاق

يكي از راهكارهاي مناسب براي كنترل وزن و چاقي تمرينات منظم ورزشي و بهره مندي از مكمل هاي ضداكسايشي است. هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير 12 هفته تمرين تركيبي و مكمل اسپيرولينا بر آيريزين ، PGC1-α و برخي شاخص هاي تركيب بدني مردان چاق بود. در اين پژوهش نيمه تجربي، كه با توجه به هدف، از نوع كاربردي است، 60 مرد چاق (BMI≥28)، با دامنه سني 20 تا 45 سال به صورت هدفمند انتخاب و به روش تصادفي در چهار گروه 15 نفري؛ تمرين تركيبي+ اسپيرولينا، تمرين تركيبي+ دارونما، اسپيرولينا و گروه كنترل تقسيم شدند. پروتكل تمرين تركيبي از تمرينات هوازي (استقامتي) و تمرينات مقاومتي به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقيقه بود. گروه هاي تمريني و اسپيرولينا به ترتيب روزانه دو عدد كپسول 500 ميلي گرمي اسپيرولينا و دارونما مصرف كردند. برنامه تمرين هوازي شامل دويدن به مدت 20 دقيقه با شدت معادل 60 تا 75 درصد ضربان قلب ذخيره بود. همچنين تمرينات مقاومتي شامل 10 حركت ايستگاهي با شدت 60 تا 80 درصد يك تكرار بيشينه همراه با 10 تكرار در هر حركت براي 2 ست متوالي در نظر گرفته شد. شاخص هاي تركيب بدن نيز پيش و پس از تمرينات اندازه گيري شد. از آزمودني ها در دو مرحله پيش و پس آزمون 10 ميلي ليتر خون از سياهرگ آنتي كوبيتال بازويي دست چپ پس از 12 ساعت ناشتايي گرفته شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 و آزمون هاي آماري شاپيرو-ويلك، لوين و آناليز واريانس يكراهه تجزيه وتحليل شد. طبق آزمون آناليز واريانس يكطرفه مقادير پلاسمايي آيريزين (0.019=p ) و وزن بدن (0.004=p ) بين گروه هاي مختلف در سطح 0.05 تفاوت معني داري داشت، اما مقادير BMI و WHR تفاوت معني داري نداشت (0.05≤p). بر همين اساس مقادير پلاسمايي آيريزين و PGC1-α، WHR و BMI بين گروه هاي تمرين+اسپيرولينا و تمرين+دارونما و همچنين مقادير وزن بدن براي گروه هاي تمرين+اسپيرولينا، تمرين+دارونما و اسپيرولينا تفاوت معني داري نشان داد. يافته هاي پژوهش حاضر نشان داد كه ممكن است با افزايش استقامت عضلاني در اثر تكرار و يا بر اثر ويژگي آنابوليك تمرينات مقاومتي و يا افزايش توده خالص عضلاني، قدرت و استقامت عضلاني، ترشح آيريزين و به دنبال آن PGC1-α افزايش مي يابد. در پي افزايش PGC1-α، افزايش پروتئين غشايي FNDC5 در عضله رخ مي دهد كه خود منجر به توليد و رهاسازي آيريزين به درون خون مي شود. احتمالا بايد علت افزايش آيريزين را در پاسخ PGC1-α به تمرينات پيدا كرد كه اين نوع تمرين محركي براي آن بوده است.