پايش و تعيين حد آستانه‌ي پوشش سبز شهري مبتني بر داده‌‌هاي لندست، مطالعه‌‌ي موردي: مناطق 1 و 6 شهر شيراز

تغيير كاربري پوشش هاي سبز شهري با گذشت زمان مي تواند مخاطرات زيست محيطي مختلفي را براي شهروندان يك شهر ايجاد نمايد. با توجه به اهميت اين مسئله، پژوهش حاضر قصد دارد تغييرات زماني و مكاني پوشش هاي سبز مناطق 1 و 6 كلانشهر شيراز را با استفاده از تصاوير ماهواره ي لندست طي پنج ده ه (1972 تا 2019) مورد بررسي قرار دهد. بدين منظور پس از انجام تصحيحات راديومتري و اتمسفري، نقشه هاي منتج از شاخص‌هاي گياهي NDVI ، SAVI ، OSAVI و همچنين الگوريتم حداكثر احتمال مشابهت، در نرم افزار ENVI5.3 تهيه گرديد و در سامانه اطلاعات مكاني (GIS)، طبقه بندي و مورد ارزيابي قرار گرفت. نتايج اين پژوهش نشان داد كه مساحت پوشش سبز منطقه 1 برحسب هكتار به ترتيب در شاخص‌هاي NDVI، SAVI، OSAVI و همچنين در الگوريتم حداكثر احتمال مشابهت، از 1394 به 428، از 789 به 421، از 815 به 419، از 1402 به 439 و در منطقه 6، از 1374 به 858 (NDVI)، از 1160 به 862 (SAVI)، از 1149 به 884 هكتار (OSAVI) و در الگوريتم حداكثر احتمال مشابهت از 1393 به 855 هكتار كاهش يافته است. بررسي مقادير حد آستانه شاخص هاي گياهي جهت شناسايي پوشش هاي سبز شهري نشان داد دامنه ي مقادير حد آستانه در NDVI، از 0.2 تا 0.3، SAVI از 0.44 تا 0.47 و OSAVI از 0.34 تا 0.36 متغير بود و با استفاده از آزمون پيرسون در نرم افزار SPSS مقادير ضريب همبستگي بين NDVI، SAVI، OSAVI، الگوريتم حداكثر احتمال مشابهت و سال هاي تحت مطالعه در سطح 1%، به صورت معني دار نتيجه شد. نتايج اين آزمون همچنين دلالت بر آن داشت كه اختلاف معني داري بين نتايج حاصل از اين روش ها در اين پژوهش وجود نداشته است. اين كاهش پوشش سبز، خطري جدي براي شهروندان شهر شيراز تلقي مي گردد.