مطالعه اي انتقادي بر كتاب تصوف و سياست در متون منثور تا پايان قرن چهارم هجري

كتاب تصوف و سياست در متون منثور تا پايان قرن چهارم هجري، نوشته مهدي حيدري، مجموعه اي از هشت مقاله دوباره منتشرشده با ويرايشي نو، زير لواي نظريه وحدت و كثرت است. فصول كتاب با نظريه اي شكننده، غير تاريخي و برمبناي مفهوم استعلاييِ وحدت و كثرت بنا شده است. هدف نويسنده بررسي تأثير نظريه مذكور در مناسبات چند سويه دنيوي صوفيان با سياست بوده است. انتخاب فرضيه ضعيف به همراه بي روشي،‌ نويسنده را از بستر و بافت تاريخي دوره كرده و موجب زمان پريشي و مكان پريشي در متن شده است. حيدري همچنين با نقل افراطيِ روايت هاي ترجمه نشده عربي، خوانش كتاب را براي مخاطب عادي ناممكن كرده است. برخي از تعميم هاي خطا در دسته بندي صوفيه از اشتباهات برجسته اي ا ست كه به اثر مذكور، آسيب جدي وارد كرده است. در اين نوشته سعي برآن است تا عيار كتاب، خصوصا در بُعد طبقه بندي متفاوت گروه هاي عرفاني جهان اسلام، نقد و بررسي شود.