بررسي و نقد كتاب زبان زنده؛ درآمدي بر انسان‌شناسي زبان‌شناختي

انسان‌شناسي زبان‌شناختي به‌عنوان يكي از زيرشاخه‌هاي مهم انسان‌شناسي، به‌دنبال بررسي اين مهم است كه چگونه زبان، به‌عنوان امري اجتماعي، در حيات يك جامعه نقش فعالانه‌اي را ايفا مي‌كند و جنبه‌هاي مختلفي از مناسبات اجتماعي يك جامعه را رمزگذاري مي‌كند. اين شاخه از علم، كه ماهيتي ميان‌رشته‌اي دارد، تلاش مي‌كند تا درعوض بررسي پديده‌هاي زباني در خلأ، آن‌ها را باتوجه‌به بافت اجتماعي موردمطالعه قرار دهد و از اين ره‌گذر، به رمزگشايي مؤلفه‌هاي اجتماعي پنهان در پس به‌كارگيري سطوح مختلف زبان‌شناختي، از آواشناسي و واژه‌شناسي تا نحو و معناشناسي، دست يابد. اين مقاله با بررسي انتقادي كتاب زبان زنده؛ درآمدي بر انسان‌شناسي زبان‌شناختي، نوشتۀ لورا ام. اهرن، قصد دارد تا نشان دهد كه چگونه مي‌توان ساحات اجتماعي نهان در زبان، مانند فرهنگ، انديشه، جامعه‌پذيري، جنسيت، نژاد، قوميت، و قدرت را باتوجه‌به كاربردهاي زباني در بافت‌هاي مختلف موردمطالعه قرار داد و بدين ‌وسيله، زبان را به‌مثابۀ نقشۀ راهي در نظر گرفت كه از طريق آن، جامعۀ موردبررسي را فهم كرد.